ΗΜΕΡΟΛΟΓΙO ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ...
Ο χρόνος στην καραντίνα φαντάζει σαν μια ανάπαυλα σε αναμονή, νιώθω ολόγυρα να με περιστοιχίζει το άυλο φράγμα της σιωπής και παράλληλα την ακατανίκητη έλξη να ουρλιάξω, να δραπετεύσω από την φυλακή της ασφάλειας στην αβεβαιότητα της ζωής, να σκίσω με μια κίνηση το δίχτυ της Αδράστειας.
Το ανάγλυφο ημερολόγιο καραντίνας αδυνατεί να καταμετρήσει ημέρες, να ταξινομήσει ώρες, να συμπεριλάβει χρονικά διαστήματα, η έννοια του χρόνου έχει επιταχυνθεί σαν απουσία….
Η επιτάχυνση αφορά μνήμες, συναισθήματα, βιώματα, αφορά το άγγιγμα και την ποίησή του, το βλέμμα καθώς αγκαλιάζει ένα τριαντάφυλλο, το χέρι που διαβάζει ένα αντίο, το φιλί της πρωινής αχτίδας, το τρεμουλιαστό σβήσιμο των ονείρων στο μεταιχμιακό βήμα ύπνου και ξύπνιου.
Το ημερολόγιο συνεχίζει να εκτρέπει τον χρόνο, να τον βγάζει από το ασφυκτικό καλούπι της καραντίνας, η ημέρα δεν μετριέται, δεν ζυγίζεται, δεν ταξινομείται γιατί αποτελεί το δικό μου βίωμα, την δική μου ανέλπιστη απόδραση στο τηλαυγές θάμβος της ύπαρξης.
Ημέρα καραντίνας πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τι σημασία έχει η αρίθμηση, όλα φέρουν την ίδια υφέρπουσα ταραχή, το ίδιο αποτύπωμα προσμονής.
Κοιτάζοντας έξω, αντικρίζω την μάσκα της πραγματικότητας, την προσομοίωση της αλήθειας που εξισώνει ισοπεδωτικά ανθρώπους, ψυχές, όνειρα και πεπρωμένα.
Ποτέ δεν ήταν τόσο ασφυκτικά εντυπωμένη στην ανάσα της ζωής αυτή η μάσκα της ψεύτικης πραγματικότητας, να θέλει το ψέμα που αναδύει επιδημικό όλεθρο να υποκαταστήσει την αλήθεια της ύπαρξης, το άγγιγμα της ποίησης, το βλέμμα του έρωτα, την ανυπόκριτη συνύπαρξη.
Φορέσαμε μάσκα στην χειραψία και την καταστήσαμε σαθρή, ντύσαμε με ευφάνταστα νούμερα τις ζωές μας για να μεσουρανήσουν κίνητρα με «εμβολιασμένα» κέρδη, με ρηχές αναγνώσεις της επιστήμης προσπαθούμε να καλύψουμε τα κενά της λογικής, μπολιάσαμε την ελπίδα με τον φόβο διασπείροντας τον ιό της κορόνας στις οθόνες του κόσμου γιατί δεν τολμούμε να αντικρίσουμε στην οθόνη της αλήθειας, τον υιό της Κορωνίδας, Ασκληπιό.
Ημερολόγια καραντίνας, ημέρα τέταρτη, πέμπτη, εικοστή και συνεχίζεται το σόου των ευφάνταστων σεναρίων, των αιτιολογημένων θανάτων, των ανέγγιχτων συνειδήσεων, της σιωπηρής διαμαρτυρίας για όλο αυτό που χωρίς κανέναν ενδοιασμό θέλησε να κλέψει τη μέρα μας, τον χρόνο μας για να τον βάλει στη δική του παρένθεση, να τον εγκιβωτίσει με τη δική του παρα-νόηση, να μας εκτρέψει από την κοίτη της ζωής μας και την ηλιοτροπική της εξ-έλιξη.
Σε αυτό το χρονικό καραντίνας δεχθήκαμε να παίξουμε τον ρόλο των αποκλεισμένων από τη γεύση και την όραση, να περιχαρακώσουμε σε ημερολόγια τη μέρα μας και τον ουράνιο νόστο της, την αλήθεια και τον επι-κείμενο θρίαμβό της.
Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΤΗΣ ΦΩΤΙΣΗ…
Αργύρης Καραβούλιας
holisticlife.gr
Στον κόσμο των επιστημών τα πράγματα τείνουν να γίνονται τόσο συναρπαστικά που θαρρείς πως τα πάντα ακτινοβολούν την ιδέα μιας τελειότητας που όσο περισσότερο γίνεται ακατανόητη τόσο περισσότερο παγιδεύει το θύμα της στη φωλιά της, στην τεχνητή και τεχνολογική φωλιά της.
Οι άνθρωποι τους τελευταίους αιώνες έδωσαν τιτάνιες μάχες να εξέλθουν από μεσαίωνες σκοταδισμού και άγνοιας, αγώνες για να γίνουν τα αγαθά της γνώσης και της παιδείας πάγκοινα, θέλησαν μανιασμένα να πλησιάσουν τον σκοπό της εξέλιξης αγγίζοντας γνωστικές περιοχές που ο τρόπος επέμβασής εκεί καταλήγει εν πολλοίς να γίνεται ένα πολύ βολικό μέσο αρπαγής κάθε γνώσης, κάθε ουσίας.
Από το πρώτο ρομπότ, την αυτόματη θεραπαίνιδα του Φίλωνος του Βυζαντίου (3ος αι. π.Χ.), μέχρι την απλή αθροιστική μηχανή που στα 1642 είχε δημιουργήσει ο Πάσκαλ, από την θεωρία ελέγχου και την κυβερνητική του Βήνερ στα 1948 μέχρι την μηχανή του Τιούρινγκ στα 1950, το μεταξύ διάστημα φωτίζονταν από ένα αμυδρό φως ικανοποίησης μιας προαγωγής σκέψης που από μόνη της έδινε την αίσθηση πως συντελεί στην ευμάρεια του ανθρώπου αφού ως υποκείμενο στον κόσμο που κλήθηκε να δημιουργήσει ήταν πάντοτε αυτός που καθόριζε τις συντεταγμένες των δράσεών του και των συνεπειών τους.
Έκτοτε θα αναλάμβανε το βασίλειο της ποσότητας σε παράλληλη τροχιά αυτού της ταχύτητας να διαμορφώσει το πλαίσιο των κινήσεων του μυαλού, να φέρει εις πέρας τον καταλυτικό θρίαμβο μιας ευφυίας που όσο περισσότερο εξελισσόταν έξω και γύρω από τον άνθρωπο τόσο λιγότερο θα την απασχολούσε ο άνθρωπος, ως ακριβώς η πυξίδα εκείνη του απόλυτου που προσανατολίζεται στον θεϊκό της προορισμό.
Για τον Νεύτωνα, ευτυχώς ακόμα στην εποχή του υπήρχαν φυσικά αίτια της πτώσης των μήλων στο έδαφος, η υπολογιστική ισχύς του μυαλού του ήταν συνάρτηση του εκλαμβανόμενου φωτός, δηλαδή η έμπνευση, αυτή η αδιόρατη παρουσία μιας απρόσιτης πνοής η οποία μπορεί και εκφέρει στον κόσμο μας πρωτόφαντα δημιουργήματα, δεν ήταν απούσα από την επιστημονική σκέψη και την ανάλυσή της.
Με τα λόγια του Νεύτωνα: «Κρατώ το θέμα διαρκώς στο νου μου, μέχρι που το αρχικό απαύγασμα, βήμα-βήμα, ανάβει για να γίνει ένα λαμπερό δυνατό φως». (Από την αλληλογραφία του με τον μαθηματικό Roger Cotes), σε μια εποχή που ακόμα η νοημοσύνη είχε το προνόμιο να είναι φυσική, δηλαδή «αφελής» στην εκκίνησή της, αφού ακόμα δεν υπήρχαν τεχνητά μήλα με τεχνητές βαρύτητες στο βιοτεχνικό πεδίο των τεχνητών ενσαρκώσεων.
Στον Ηράκλειτο που γνώριζε το «Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί», φάνταζε αδιανόητο να δει πίσω από αυτό το «κρύπτεσθαι», αφού ήταν η ίδια η υπέρβαση της γνώσης του που τον οδήγησε να γνωρίσει το τι «φιλεί» η φύσις.
Για τον προχωρημένο επιστήμονα της σημερινής τεχνοβαρβαρότητας, οι ισορροπίες είναι διαφορετικές. Ασφαλώς αυτός δεν πληρώνεται από την φύση όπως ο Ηράκλειτος για να φέρει εις πέρας το δικό του επιστημονικό έργο. Εδώ, η φύση φαντάζει σαν η απειλή εκείνη που αν δεν την παγιδεύσει στο κελί μιας τεχνοκρατικής εξομοίωσης εν μέσω απειράριθμων τεχνολογικών εκπυρσοκροτήσεων, δύναται αυτή η ξένη προς στιγμήν φύση να επέμβει απρόοπτα και να απογυμνωθεί από το τεχνητό της φόρεμα.
Να αποδειχθεί δηλαδή για άλλη μια φορά πως ο βασιλιάς παραείναι γυμνός, για να παραμένει ντυμένος εικονικά και τεχνητά.
Στις τεχνητές συνθήκες που η νοημοσύνη εκτρέπεται του ανθρώπινου, η δημιουργικότητα παύει να είναι η στιγμή της αιωνιότητας που συμπαρασύρει το υπερπέραν του νου στην διαύγεια της αντίληψης, η ποίηση και κατά συνέπεια το βίωμα του αυθεντικού δεν εστιάζονται στο εσωτερικό τους αποτύπωμα που είναι ανάλογο με το αποτύπωμα του φωτός στα τοπία του ονείρου.
Εδώ όλα συναινούν σε μια απαίσθηση της ζωής, το νόημα της νόησης με την διακριτή του γοητεία να ελίσσεται παράλληλα με την γαλαξιακή σπείρα, μπορεί να εγκιβωτιστεί στο bit μιας υπερμηχανής που θα αποκωδικοποιεί την έλικα του τεχνητού DNA στην επίπεδη επιφάνεια ενός virtual υποανθρωπισμού.
Οι Εξτροπιανοί, όπως ονομάστηκαν οι ευέλπιδες οπαδοί μιας μετανθρώπινης υπερπραγματικότητας, επιστήμονες όπως ο Μοράβετς ή ο Μαξ Μορ ευαγγελίζονται μια επέκταση χωρίς όρια και μια μετανθρώπινη αυτομεταμόρφωση, όπου γενετική, βιονική και κυβερνητική θα αλληλοσυμπληρώνονται για να δώσουν το δικό τους μυστικό θάμβος.
Εκείνο το μεθυστικό θάμπωμα στον γυάλινο θόλο του τεχνητού ουρανού όπου τεχνητές μνήμες θα ανακινούν τεχνητά παρελθόντα σε ένα σταθερά κολλημένο στον χρόνο μέλλον…
Άλλωστε αυτό είναι που επιθυμούν οι επιστημονικές έρευνες της νέας τεχνονόησης, την πλήρη κατάργηση της ανθρώπινης φυσιολογίας που θα αντικατασταθεί στο σύνολό της από μια μηχανική οντότητα που δεν θα έχει ανάγκη συναισθημάτων… -αυτά θα παραμείνουν η απατηλή ανάμνηση ευφυών μηχανών που θα βαδίζουν σε εικονικούς ορίζοντες απαγγέλοντας το μέλλον στο μελαγχολικό άγγιγμα ενός software ηλιοβασιλέματος-, δεν θα την ενδιαφέρει η κοινωνικότητα όπως την γνωρίσαμε, ξεκινώντας από τους transhumans για να οδηγηθούμε στους posthumans, εκείνες τις ευφυείς μηχανές με την τέλεια συνείδηση και το τέλειο πεπρωμένο.
Είναι βέβαιο πως ο λόγος που οι άνθρωποι ονειρεύονται πρωτότυπες και μεγαλοφυείς μηχανές, είναι επειδή έχουν παρασυρθεί στο απόλυτο κενό μέσα από τη δική τους μη πρωτοτυπία, είναι επειδή αρέσκονται στην απουσία πρωτοτυπίας αφού μπορούν να την έχουν καθ’ ολοκληρίαν και να την απολαμβάνουν μέσω μηχανών. Οι μηχανές αυτές προσφέρουν το θέαμα της σκέψης, δηλαδή το αντεστραμμένο είδωλό της μέσα στη σκέψη του θεάματος, εξορκίζουν την νοημοσύνη στην μαγική τεχνολογία αφού η φυσική παρουσία της νοημοσύνης καθιστά επικίνδυνη τη μαγική της φύση.
«Η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάτι χωρίς νοημοσύνη επειδή είναι κάτι χωρίς τέχνασμα. Το πραγματικό τέχνασμα είναι το τέχνασμα του σώματος μέσα στο πάθος, το τέχνασμα του σημείου μέσα στη σαγήνη, το τέχνασμα της αμφιθυμίας μέσα στις χειρονομίες, το τέχνασμα της ελλειπτικότητας μέσα στη γλώσσα, το τέχνασμα της μάσκας πάνω στο πρόσωπο, το τέχνασμα του γνωρίσματος που αλλοιώνει το νόημα…» αναφέρει ο Ζαν Μποντριγιάρ, εστιάζοντας μέσα από τις δικές του διαφάνειες ακριβώς στο σημείο απουσίας νοημοσύνης στην τεχνητή φύση.
Γιατί η Νοημοσύνη από τότε που την εκλάβαμε ως Τεχνητή έπαψε να είναι νοημοσύνη, η εποχή από τότε που την εκλάβαμε ως Ψηφιακή έπαψε να είναι εποχή, η πραγματικότητα από τότε που την μετατρέψαμε σε εικονική έπαψε να είναι πραγματικότητα. Έγινε η πλαστή εικόνα μιας επίπλαστης πραγματικότητας, ο άνθρωπος από ένα έμψυχο ον γεμάτο από τον ιδρώτα του σύμπαντος, από μια αθάνατη πορεία μιας θνητής παρένθεσης, μετατράπηκε σε παγωμένη κουκίδα μιας ψυχρής οθόνης, πλέον θα διακατέχεται από το ανυπόφορο αίσθημα της συνεχούς υπενθύμισης της απουσίας του.
Δεν χωρά αμφιβολία πως με την επικράτηση της Τεχνητής Νοημοσύνης θα έχουμε πλήρως περιέλθει στο βαθμό μηδέν της Νοημοσύνης, εκείνης της αντιληπτής αίσθησης του σκοπού του υπάρχειν, ενώ διάνοια, συναίσθημα και πνεύμα θα κάνουν την έξοδο τους εξαχνώμενα από το σπήλαιο του Πλάτωνα.
του Αργύρη Καραβούλια
Συγγραφέα – Δημοσιογράφου
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Τεχνητή νοημοσύνη
Μια σύγχρονη προσέγγιση
Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Η ζωή του Ισαάκ Νεύτωνα
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Marvin Minsky
Η Κοινωνία της Νόησης
Εκδόσεις Κάτοπτρο
Jean Baudrillard
Η Διαφάνεια του κακού
Δοκίμιο πάνω στα ακραία φαινόμενα
Εκδόσεις Εξάντας
ΑΓΑΠΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
Αγαπώ σημαίνει υπερβαίνω τον εαυτό μου, αναπνέω εσένα, αναρριχώμαι στον ήλιο για να σου φέρνω αχτίδες να πιείς, γίνομαι θάλασσα για να ταξιδεύεις, πουλί θαλασσινό που διώχνει με τις άκρες των κυμάτων τις λύπες σου, αετός που σμίγει τους ορίζοντες στα βλέφαρά σου…
Ακολουθώ το νήμα της αγάπης όχι από συνήθεια, όχι επειδή ενέσκηψα στις απαιτήσεις της λογικής, όχι από ανάγκη και συμβατικότητα, αλλά από φρενήρη επιθυμία να έχω στα χέρια μου τα δικά σου, από τρελό πόθο να αγγίζω τη σιωπή σου, να αγκαλιάζω τα κενά σου, να ανθίζω στα μάτια σου, να αναγεννιέμαι στο γέλιο σου.
Όταν η αγάπη μοιράζεται ανάμεσα στις ζωές μας καταργείται κάθε απόσταση, η αγάπη δεν φεύγει όταν πονάει, δεν υποχωρεί όταν πληγώνεται, δεν δειλιάζει στον κεραυνό, δεν προσκυνά τον θάνατο.
Η αγάπη ζει με την έκπληξη της καρδιάς, ανεβαίνει στο ψηλότερο σημείο του νου για να υποστηρίξει από εκεί κάθε της πράξη, αγκαλιάζει τα λάθη και τις παραλείψεις.
Ταξιδεύει με το ασημένιο σύννεφο της φαντασίας για να μαγέψει τις μέρες με την αλλόκοσμη αίσθησή της, με την μαγική της χρυσόσκονη, κατεβάζει το ουράνιο τόξο στα μαλλιά σου, σε σκεπάζει απαλά με τα μεταξένια πέπλα του ουρανού.
Αγαπώ θα πει να νιώθω βαθιά μέσα μου τον δικό σου παλμό, αυτό είναι επικοινωνία. Αγαπώ θα πει να αντηχούν οι λέξεις σου στα κύτταρά μου όταν στην σιωπή αντικρίζω το πρόσωπό σου. Αγαπώ θα πει όταν σκαλίζω τα ιερογλυφικά του έρωτα στον καθρέφτη της πραγματικότητας να αδειάζει από είδωλα ψεύτικα ο κόσμος…
Στην αγάπη οι σταγόνες της βροχής γίνονται κοσμικά γράμματα που μεταφέρουν το μήνυμα της αιωνιότητας που μας δένει με το χρυσό της δίχτυ, ο άνεμος ακολουθεί το νεύμα του βλέμματος καθώς παρασύρεται στην μαγική μας αύρα.
Η αγάπη λαμβάνει το κάλεσμα από το αδιόρατο, παίρνει μορφή από το ασχημάτιστο, μιλάει ψιθυριστά και αντηχεί στο σύμπαν η ευγνωμοσύνη…
Η αγάπη ακολουθεί αβίαστα τα βήματά μας χωρίς να σκέφτεται τον προορισμό, απλώνει τα χέρια στο σήμερα χωρίς να νοιάζεται για το αύριο, υπερβαίνει μαζί μας τον χρόνο.
Εγώ και η αγαπημένη μου είμαστε η δόνηση μιας συμπαντικής λάμψης που γεμίζει φωταύγεια την καρδιά και από αυτή την λάμψη φωτίζεται ο κόσμος, παίρνουν μορφή τα πράγματα.
Το αιώνιο δώρο της αγάπης είναι η ανύψωση, η εξέλιξη, η υπέρβαση του φθαρτού και η εκτίναξη στο άπειρο, η επιστροφή στις αστρικές μας καταβολές.
Τώρα ξέρεις, δεν είσαι εσύ, είσαι η αγάπη Μου…
Αργύρης Καραβούλιας © 19/12/2019
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Έξω και πέρα από ημερολόγια και μετρήσεις, πάνω από την επιβεβλημένη οριοθέτηση του ασφυκτικού ρεαλισμού, εκτός των ορίων της παγιωμένης λογικής, σε ένα ρευστό σύμπαν όπου τα πάντα συμβαίνουν με γνώμονα την εξ-έλιξή τους για την πνευματική άνθιση, σε αυτό το απείκασμα του κόσμου, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι η καθημερινή μέρα του ανθρώπου.
Γυναίκα της μέρας της πιο φωτεινής, τροφός του χρόνου και καθρέφτισμα του ανθρώπινου,εσύ γυναίκα της ιστορίας και γυναίκα του κόσμου.
Η γυναίκα των λέξεων και η λέξη-γυναίκα, εσύ «πυρ αείζωο» που πληρώνεις με το αίμα σου την αθανασία μας, τα φλογισμένα άνθη σου παντοτινά στολίζουν την μετόπη του ιερού ναού σου, ακτινοβολούν την παρουσία σου στο ατέρμονο παρόν.
Γυναίκα μνήμη και γυναίκα γλώσσα, της τέχνης ποιήτρια και του Λόγου έμπνευση, την δημιουργία του πνεύματος εγκυμονείς, της αιωνιότητας μαρμαίρουσα ομορφιά στα έργα των ανθρώπων.
Γυναίκα μούσα και γυναίκα οδηγήτρια, χωρίς παρωπίδες στην σκέψη και χωρίς δεκανίκια στα πόδια χαράσσεις την διαδρομή μας, ατενίζεις από την μικρή σου εξώπορτα το άπειρο και μας καλείς στην άχρονη αγκαλιά σου να γευτούμε την μέθεξη του θεϊκού, να ζήσουμε τον νόστο πέρα από την μακρινή Ωγυγία, αιώνια Πηνελόπη, πεπρωμένο της βούλησης και της αρετής.
Γυναίκα σοφία και γυναίκα ιέρεια, γυναίκα σιωπή και γυναίκα ιαχή της ελευθερίας, ανοίγεις με τα χέρια σου τα μυστικά μονοπάτια για να δούμε την αστρική μας πορεία, να πλεύσουμε στα στραφταλίζοντα πελάγη σου, αύρα του νου και παφλασμέ της καρδιάς.
Στην κρύα νύχτα του κόσμου ανάβεις την φλόγα και ζυμώνεις το φως, σπέρνεις την ευαισθησία στην άγονη πέτρα και ανθίζει το αύριο, καλείς την θεά και εξ-υψώνεις την μέρα, γίνεσαι γιορτή και η ουράνια χαρά της, το γέλιο που αντηχεί στην έξοδο της σπηλιάς, το πυρφόρο όραμα της αέναης ανέλιξής μας.
Ποια μέρα να είναι δική σου; Αφού είσαι η μέρα και ο ήλιος της, είσαι η νύχτα και η ολόφωτη κόμη της, η αυγή και το στέμμα της, η αειφέγγουσα μυθική μας καταβολή και η κοσμογονική μας μήτρα…
Αργύρης Καραβούλιας © 7.3.2020
Η εικόνα της Κοίμησις της Θεοτόκου που φιλοτέχνησε ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και που σήμερα βρίσκεται στον ομώνυμο ναό στην Ερμούπολη της Σύρου.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ
Στην σκιά των ανέμων ακούς της θάλασσας την προσευχή
Στις κορυφές των βουνών και στα φωτεινά αυλάκια των κυμάτων αντηχεί...
Ετούτη η Γη μέσα στην καλοκαιρινή της έξαψη γιορτάζει την τέχνη του θεού
Την επικοινωνία ανάμεσα σε Γη και ουρανό
Με τα ασπρισμένα σοκάκια λουσμένα από τον ήλιο
Με όνειρα και ύμνους και χαμόγελα στους αθάνατους θεούς
Στης Παναγίας του Πελάγους στα στήθη ξαπλώνουν τα μικρά νησιά
Στις φλέβες τους κυλά η θεά Αθηνά και ο Ποσειδώνας
Η γιορτή ετούτου του καιρού είναι το ακοίμητο θάμβος της ζωής…
Αργύρης Καραβούλιας © 15.8.2019
(Με αφορμή την εικόνα της Κοίμησις της Θεοτόκου που φιλοτέχνησε ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και που σήμερα βρίσκεται στον ομώνυμο ναό στην Ερμούπολη της Σύρου).
Δεν αλλάζεις επειδή αλλάζουν οι εποχές, επειδή αλλάζουν οι στιγμές, δεν αλλάζεις αν παραμένεις στο ίδιο κέντρο να περιμένεις τον κόσμο να αλλάξει, αλλάζεις όταν αθόρυβα αφεθείς στον ψίθυρο της καρδιάς και ένθεος τον ακολουθήσεις... Αργύρης Καραβούλιας © 2019
"Στην Ελλάδα άπαντες οι έχοντες ονύχια αγωνίζονται να σπαράξωσιν τους έχοντες πτερά". Εμμανουήλ Ροΐδης
Σε πείσμα των όρνεων με τα γαμψά τους νύχια να κατασπαράξουν όσους έχουν φτερά, οι έχοντες φτερά συνεχίζουν τις άστατες πτήσεις τους στον κόσμο φέρνοντας ακόμα λίγο φως στην σκληρή πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα που απαιτεί να σταματήσεις το πέταγμα, να συμβιβαστείς, να ακυρώσεις την αγνότητα της ανθρώπινης φύσης που βαθιά της επιθυμία είναι η πτήση, το σπάσιμο των αλυσίδων της θνητότητας, το ξεκλείδωμα των πυλών της γνώσης, το άνοιγμα στην αλήθεια, είναι η βαθιά επιθυμία να ζήσεις ελεύθερος, με ομορφιά και ήθος, με αρετές και Γνώση.
Σε μια Ελλάδα που έχει απωλέσει την ταυτότητά της προς χάριν μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας, το να συνεχίζεις να πετάς σημαίνει να επιμένεις να μάχεσαι με πρότυπα τα ηρωικά αρχέτυπα του γένους των Ελλήνων, να χαρίζεις το απολλώνιο φως στην νύχτα της ελληνικής ημιμάθειας και των στυγνών της εκπροσώπων.
Έλληνας σημαίνει να πετάς εκεί που όλοι πασχίζουν να απομακρύνουν τον ουρανό από τον δρόμο σου, να συνεχίζεις να αναπνέεις με την αλήθεια των φιλοσόφων και των ποιητών, να βαδίζεις αγέρωχος προς το πεπρωμένο σου με αγκαλιά την πνευματική κληρονομιά του Ροΐδη, του Παλαμά, του Σικελιανού, του Όμηρου και του Αισχύλου....
Στην Ελλάδα όσοι έχουν φτερά ακολουθούν το αρχέγονο κάλεσμα για την πτήση της ψυχής των Ελλήνων...
Αργύρης Καραβούλιας © 9.5.2016
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΊΣ ΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΤΈΣ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ...
Το μυστήριο της εξερεύνησης του κόσμου είναι το μυστήριο της καταγραφής της εξερεύνησης του κόσμου. Η καταγραφή του μυστηρίου του κόσμου είναι και η εξερεύνησή του... Αν η συγγραφή αποτελεί καθ' οιονδήποτε τρόπο επέκτασή του, τότε οι συγγραφείς είναι οι ονειρευτές του κόσμου. Σε αυτή την μεταστοιχείωσή του, σε αυτό το ασύλληπτο όνειρο που ιστορία του κόσμου γίνεται η ποίησή του τα έργα τέχνης που γεννήθηκαν στην μήτρα της γλώσσας, αποτελούν το υλικό απ΄όπου ο άνθρωπος μπορεί και υπερβαίνει τον κόσμο. Στην μήτρα αυτή που γεννιούνται τα όνειρα και που οι ποιητές είναι οι ομφάλιοι λώροι τους τα πράγματα συμβαίνουν ως σπαράγματα της αιωνιότητας, κομμάτια ενός θαύματος που περιμένουν τον φωτεινό δεσμό τους για την διαιώνισή τους. Σε αυτή την περιγραφή του απερίγραπτου κάθε κίνηση αποτελεί μυστικό σχέδιο συμπόρευσης με το θεϊκό σχέδιο το αχαρτογράφητο πεπρωμένο των ανθρώπων εμπίπτει στις θείες εμπνεύσεις των εραστών της δημιουργίας του κόσμου. Η γέννηση του έρωτα είναι η πρώτη σελίδα στο βιβλίο της ζωής, αυτού του απίθανου βιβλίου που περιέχει όλα τα βιβλία, του βιβλίου που ο συγγραφέας του ονειρεύεται την περιπέτεια της εξερεύνησης του κόσμου. Αργύρης Καραβούλιας 3.1.2019
Ήταν είμαι και θα είναι Η Ατλαντίδα μου
ΉΤΑΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ Η ΑΤΛΑΝΤΊΔΑ ΜΟΥ
…Το μυστήριο του σύμπαντος με γεννάει,
κάτω από το εκστατικό μου δέρμα
αγαπιούνται ο Θεός και ο διάβολος.
Είμαι το καύμα μιας ηλιακής έκρηξης,
ενός σύννεφου το παχύ χαμόγελο,
είμαι ένας ακαθόριστος προορισμός
εντός του ατελείωτου διαστήματος
και όσο υπάρχω μ΄ αγαπάει η αιωνιότητα
και όσο τραγουδάω χορεύει το σύμπαν στα κύτταρά μου.
Είμαι μια υπέροχη φωτοθάλασσα
και παίρνω μαζί μου στη βόλτα μου
τον παφλασμό της ατμόσφαιρας,
γεμίζω ρυθμό την άστατη καρδιά μου
ως τα μαλλιά μου να παρασύρουν το άπειρο μαζί τους.
Ξέρω τα υπέροχα και τα σκοτεινά,
τα ημίθεα και τους βόμβους στο βαθύ μπλε του ουρανού,
από το παράθυρό μου αγναντεύω το λίκνο σου
πλανητική ανθρωπότητα,
Εγώ που έφερα μαζί μου τη φωτιά και τους ανέμους
και έδεσα στο κατάρτι μου την τρικυμία,
που πάλεψα με τους τιτάνες να ελευθερώσω τη δημιουργία
και μέθυσα σε χίλιους πλανήτες παρέα
με όλα τα ξωτικά και τις οπτασίες
και όλους τους εξωδιαστατικούς φρουρούς,
που κοιμήθηκα σε όλες τις πύλες
και απέδρασα απ΄όλες τις φυλακές….
Αργύρης Καραβούλιας
Οι απόκληροι του λόγου, Εκδόσεις Οδός Πανός
ΟΙ ΣΥΓ-ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ
Δημιούργησα το βίντεο αυτό για τους συγ-γραφείς του απείρου, τους ανθρώπους που υπηρετούν μέσω της τέχνης τους έναν ανώτερο σκοπό, που συνδιαλέγονται με το άπειρο και από αυτή την επαφή μαζί του μάς κομίζουν ανεκτίμητα διαμάντια.
ΟΙ ΣΥΓ-ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ
Ο Μπόρχες σχεδιάζει το εξώφυλλο του σύμπαντος βαδίζοντας στους ατέρμονους Λαβύρινθους της γραφής Ο Μπάροουζ κεραυνός στην αιθρία του κόσμου Ο Ουώλτ Ουίτμαν τραγουδάει νέα οράματα στα Φύλλα Χλόης του ουρανού Ο Έζρα Πάουντ ανυψώνοντας σε φωτεινά αλίπεδα το ανθρώπινο γένος Ο Βερλαίν επίμονος ονειροσυλλέκτης Ο Ρεμπώ ταραχοποιός και κομιστής θαυμάτων Η Πάττι Σμιθ να τραγουδάει με την φωνή των ποιητών Ο Τομ Ρόμπινς - Τρυποκάρυδος απαγγέλει τα χαλ-άσματα του κόσμου Ο Σαρλ Μπωντλαίρ, στον μυστικό κήπο της ύπαρξης… ευωδιάζει με Τα Άνθη Του Κακού Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε γίνεται Κοράκι για να δαμάσει την ερημιά του κόσμου Ο Γέητς να συλλαβίζει τους μύθους στα οράματα της νύχτας Ο Παζολίνι ενάντια στην βαρβαρότητα εκφέρει το αιώνιο Θεώρημα της τέχνης Ο Σάλιντζερ δραπέτης της πραγματικότητας με τον Φύλακα της Σίκαλης Ο Τζόζεφ Κόνραντ λουσμένος στο φως απαγγέλει την αυγή στην Καρδιά του Σκότους Η Σύλβια Πλαθ μεταμορφώνει τον πόνο σε άγγελο της ποίησης Ο Αλμπέρ Καμύ, ο Ξένος στον καθρέφτη σου, σκιά αδιόρατη της ύπαρξης Ο Πωλ Βαλερύ αποθεώνει την Νεαρή Μοίρα του ανθρώπου Ο Τολστόι ψηλαφώντας την ψυχή του ανθρώπου στο βλέμμα της Άννας Καρένινα Ο Προυστ αγκαλιάζει την αιωνιότητα Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο Ο Πεσσόα ασύλληπτος επινοητής της ύπαρξης, μεταμορφώνει τα όντα Ο Κρόουλι με τον νόμο του Θελήματος γεμίζει τα κενά του ουρανού σε μια παρτίδα σκάκι χαρτογραφώντας την Ουτοπία… Ο Μαρκ Τουέιν φύλακας της ονειρικής ηλικίας του ανθρώπου Η Λεονόρα Κάρινγκτον αφήνει ανοιχτή την Πέτρινη Πόρτα ανάμεσα σε ουρανό και γη Ο Τζόυς αιωνίως άγρυπνος Οδυσσέας στο μυθικό της ύπαρξης ταξίδι Ο Κέρουακ φυγάς στην αιωνιότητα Ο Γκίνσμπεργκ αγκαλιά με την τροχιά του όντος Ο Ζεράρ ντε Νερβάλ μας συστήνει την Αυρηλία του πνεύματος Ο Γκυ Ντεμπόρ εμπρηστής με φλεγόμενα οράματα στα ιστορικά πλατώματα Ο Λόρκα ντυμένος με το νερό των ποταμών στολίζει με αστέρια τον Ματωμένο Γάμο των ανθισμένων ίσκιων Ο Έλιοτ ονειρικός επισκέπτης στην Έρημη Χώρα Η Βιρτζίνια Γουλφ με τον Φάρο της γραφής της φωτίζει το απέραντο έσω-διάστημα Ο Κάφκα σκιά της αιωνιότητας στην Μεταμόρφωση της γραφής Ο Φλομπέρ ιδανικός εραστής της Μαντάμ Μποβαρύ Ο Λούις Κάρολ τραγουδιστής παραμυθιών στην αθέατη όψη του κόσμου Ο Έρμαν Έσσε ακολουθεί τα ίχνη του Λύκου της Στέπας μέχρι την εξώπορτα του Νου Ο Χέρμαν Μέλβιλ με τον χείμαρρο της έμπνευσης αντιστέκεται στον Μόμπυ Ντικ του πεπερασμένου Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ παραληρεί καθώς ξεμακραίνει από την Τρυφερή Νύχτα Ο Οκτάβιο Παζ σμιλεύοντας την Ηλιόπετρα του ονείρου του Ο Φουκώ στοχαστής της Ουτοπίας Ο Φώκνερ κυνηγός αδίστακτος των λέξεων Η Έμιλι Ντίκινσον ποτίζει με λέξεις μυστικές το δέντρο της Γνώσης Ο Στέφεν Κινγκ ανιχνεύοντας το μυστήριο πίσω από τις λέξεις… Ο Φράνκ Ζάππα φλεγόμενος κομήτης στην πλήξη του κόσμου Ο Ταρκόφσκι με την Νοσταλγία της παιδικής αθωότητας στον Καθρέφτη του χρόνου Ο Όρσον Ουέλς, να μας χαρίζει μαγικά σύμπαντα Ο Τσέχωφ αγκαλιά με τον γλάρο του απείρου Ο Ντίκενς προσδοκώντας το αύριο ανοίγει μια χαραμάδα φως Ο Πίτερ Ουστίνοφ αιωρούμενος αναγιγνώσκει… Ο Μπουκόφσκι σπάει μεθυσμένος το καλούπι της μορφής για την Αγάπη που έρχεται σαν Σκύλος Από Την Κόλαση Ο Αντρέ Μπρετόν εκστατική ηχώ στα υψίπεδα της τέχνης Η Μπιορκ ακροβατώντας στο διάστημα πάνω στο τεντωμένο σχοινί της έμπνευσης Αργύρης Καραβούλιας © Απρίλιος 2019 Δημιούργησα το βίντεο αυτό για τους συγ-γραφείς του απείρου, τους ανθρώπους που υπηρετούν μέσω της τέχνης τους έναν ανώτερο σκοπό, που συνδιαλέγονται με το άπειρο και από αυτή την επαφή μαζί του μάς κομίζουν ανεκτίμητα διαμάντια. Δείγματα αληθούς και υψηλής τέχνης που τα άχρονα μηνύματά της μπορούν να μας αφυπνίσουν και να μας οδηγήσουν σε δρόμους αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης, να προσδώσουν ομορφιά και αλήθεια στην ζωή μας. Στο βίντεο αναφέρομαι σε Συγ-γραφείς, πρωτίστως Λογοτέχνες, αλλά και σε Φιλοσόφους, Σκηνοθέτες και Μουσικούς, καλλιτέχνες που με το έργο τους μας φανέρωσαν μια ακόμα πιο ευρεία εικόνα της πραγματικότητας… Το αφιερώνω στην Μούσα Μου…, αφού πάντα η Μούσα είναι η εκκίνηση της δημιουργίας, η αρχή της τέχνης και κατ’ επέκτασιν της ζωής… Αργύρης Καραβούλιας 24.4.2019 ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΝ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ Η μουσική του βίντεο είναι του καλλιτέχνη Bill Laswell από το άλμπουμ City of Light - Kala Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1997
ΣΤΡΟΦΥΛΙΑ
ΣΤΡΟΦΥΛΙΑ... ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Με καυτές πληγές γεμάτες οι ανάσες των δέντρων, στα πράσινα κλωνάρια δεν υπάρχουν πια οι σταγόνες της ευτυχίας, δεν ανοίγουν οι κορμοί να αγκαλιάσουν το ποίημα, εκεί που άκουγες τα ρήματα του Ομήρου πίσω από τα ιριδίζοντα θροΐσματα των άστρων, εκεί που οι τέττιγες τραγουδούσαν της Μούσας το αιώνιο άσμα και οι ρίζες των πεύκων αγκάλιαζαν τον άπληστο ήλιο του μεσημεριού, μεθυσμένες φλόγες τύλιξαν την εικόνα της μυθοκίνητης γης, της Στροφυλιάς του ονειρικού φάσματος και της άνεφης χαράς, φλόγες που δεν έσβησαν με την βροχή των δακρύων, φλόγες μπλεγμένες με το κλάμα της άμμου…
Η φωτιά στο διαμαντένιο αυτό κομμάτι του σώματος της Ηλείας, η φωτιά στο ηλιακό στέμμα του νομού, φεύγοντας αφήνει περισσότερο ανοιχτή την κουρτίνα για να δεις πιο βαθιά στο σήμερα αυτόν τον πανάρχαιο μυθικό τόπο, για να δεις την ένδεια και την περιφρόνηση, την άγνοια και την αδιαφορία παθητικών «κατοίκων…», για να δεις πως η βαριά του κληρονομιά έπεσε σε χέρια αλλότριων που δεν μπορούν να σηκώσουν αυτό το πολυτίμητο φορτίο.
Η Στροφυλιά όπως κάθε καμένη γη, όπως κάθε δέντρο που καίγεται βορά των βιαστών… του, θα βρει τον δικό της χρόνο στον δικό της χώρο να επωάσει τις μαυρισμένες από την στάχτη πληγές της και θα ξαναζήσει το έκπαγλο θάμβος της ανάμεσα στο ακρωτήρι του φωτός και στην θάλασσα του ήλιου.
Θα ξαναλάμψει μέσα στην ομορφιά του ολολαμπούς ύψους της, κάτω από την έκσταση των αχτίδων του Απόλλωνα για να ξαναπάρει την θέση της στην οπτική του αιώνιου.
Αν τα μικρά και ποταπά ήθη παραμεριστούν και αφήσουν χώρο στο ευθέως ανάλογο αυτού που ο τόπος επιτάσσει, ορθοφροσύνη, σεβασμό στην πανάρχαιη παράδοση, αγάπη και έρωτα για την φύση, αν η καμένη γη δεν δώσει την θέση της σε «καμένα» σχέδια ανάπτυξης για περαιτέρω καταστροφή, τότε από την δύση ενός τόπου που φλέγεται μέχρι την εξαφάνισή του, θα ξαναζήσουμε την μέθεξη του μαγικού ορίζοντα της φλεγόμενης Δύσης σε αυτό το απόκοσμο παραμύθι του ήλιου και της θάλασσας που συνοδεύει αιώνες τώρα τα αφρισμένα όνειρα του κόσμου…
Αργύρης Καραβούλιας 4.4.2019
Φωτό: Κουνουπελάκι, Στροφυλιά, από το προσωπικό μου αρχείο
Η ΠΟΊΗΣΗ, Η «ΕΑΡΙΝΉ» ΙΣΗΜΕΡΊΑ ΚΑΙ Η «ΑΈΡΙΝΗ» ΓΙΟΡΤΉ ΤΗΣ…
Την ποίηση δεν την γιορτάζουν οι ποιητές, δεν την στεφανώνουν με τις ψεύτικες περικοκλάδες της δημοσιότητας για να την περιφέρουν εντός των τειχών της πόλης ως σε διαπόμπευση… Την ποίηση δεν την γιορτάζουν οι ποιητές, δεν έχουν την ανάγκη να λάβουν μέρος σε φιέστες δήθεν τιμητικές, να δώσουν το παρόν σε κακέκτυπα δρώμενα ανάδειξης του οίστρου τους.
Στον χρόνο της «λήθη…νης» εποχής μικροί γυρολόγοι περιφέρουν την πραμάτειά τους και απαγγέλουν την πλήξη, γιορτάζουν την ιλιγγιώδη πτώση τους, σε αυτό το σημείο μηδέν δεν υπάρχει ποίηση να γιορτάζεται, δεν υπάρχουν ποιητές, παρά μόνο οι φθίνουσες σκιές τους…
Την ποίηση δεν την θυμούνται κάποια επετειακή ημερομηνία αυτοί που ζουν μαζί της μέρα νύχτα, που ξαγρυπνούν στο πλευρό της μέχρι να δακρύσουν με τα αστρικά τους μάτια στο λιβάδι της γλώσσας, αυτοί που ονειρεύονται την ζωή και την κάνουν ποίημα και ζουν το όνειρο-ποίημά τους έξω από τον ασφυκτικό κλοιό του χρόνου, μακριά από τον ανθρώπινο μικρόκοσμο και την παλινωδία του.
Η ποίηση γιορτάζει με την μέθεξη της εαρινής πνοής της, θάλλουν με τον πάλλοντα ρυθμό της ανάσας της οι εραστές της, είναι η άνοιξη-γιορτή των ματιών της μούσας του ποιητή όταν βλέπει την άφατη λύτρωση και αγγίζει την ύπαρξη για να την αποθεώσει.
Εκφέρει τα δικά του ρήματα μέσα στην δίνη της ιστορίας για να την μεταστοιχειώσει, απαγγέλει την φωτιά, σμιλεύει την γη, ρέει στους μαιάνδρους του χρόνου όπως το νερό, χορεύει με τα πέπλα του Νου στον αέρα. Ενώνονται τα στοιχεία για να γίνει το σώμα- ποίημα, να ανοίξει ο ουρανός την έκπληξη του ποιητή, να γεμίσει καινούργιες ανατολές ο ορίζοντας.
Στην εαρινή τροπή του ήλιου, στην τροπική εκεχειρία των πλανητικών ώσεων της γέννησης και της φθοράς, ο ποιητής λευτερώνει τον άνθρωπο από τον βρόχο της βαρύτητας, με το ωστικό κύμα της ομηρικής σχάσης απεγκλωβίζει τον ορίζοντα γεγονότων από την εγγύτητα του θανάτου, ο ποιητής Διόνυσος και ο ποιητής Απόλλωνας με την λύρα των Μουσών στα χέρια ανυψώνει τον χρόνο στην αιωνιότητα.
Αργύρης Καραβούλιας © 21.03.2019
ΣΤΗΝ ΘΕΆ ΓΥΝΑΊΚΑ, ΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ ΜΟΎΣΑ
Στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες, στις πατριαρχικές αντιλήψεις, στα θεοκρατούμενα καθεστώτα, στις επίπλαστες δημοκρατίες, στους εκσυγχρονιζόμενους θεσμούς συνηθίζεται να τιμάται η γυναίκα ασφαλώς όχι ως αυτό που είναι, ως προς αυτό που παραπέμπει το αρχέτυπό της, αλλά ως προς αυτό που απαιτούν οι εν λόγω κοινωνίες, καθεστώτα, αντιλήψεις, κοκ.
Θα ήταν μεγάλη η παράλειψη μιας γιορτής για την γυναίκα από την ανδρική οπτική, είναι όπως όταν γιορτάζεις κάτι για το οποίο περηφανεύεσαι και το επιδεικνύεις ως κτήμα σου, κάπως έτσι και η γυναίκα επειδή είναι στα δικά μας μέτρα, οφείλουμε να την επικαλούμαστε κάθε 8 Μαρτίου…τουλάχιστον την σκεφτήκαμε να την τοποθετήσουμε στο βάθρο μαζί με τα υπόλοιπα απολεσθέντα που οφείλουμε να τιμούμε την μνήμη τους…
Και είναι η μνήμη που γεννάει την γυναίκα, ή μάλλον η γυναίκα που μέσω της γέννησης προσφέρει την μνήμη, η Μνημοσύνη που γεννάει τις Μούσες, οι Μούσες γυναίκες που γεννάνε την έμπνευση για να ντυθεί ο κόσμος με τέχνη και ομορφιά, για να στολιστεί ο άνθρωπος με το ιδεώδες του κάλλους και το ιδανικό του υψηλού, για να αποθεωθεί το γήινο ίχνος μας στα ουράνια βασίλεια των Μουσών, αφού εκεί τις τοποθετεί ο θεϊκός Όμηρος, στα δώματα του Ολύμπου…
Είναι η γυναίκα που θα δώσει πνοή στην γλώσσα με την τροφή από το σώμα της, με την αγκάς ελάζετο του Ομήρου, την αγκαλιά που θα γεννήσει τους ήρωες του κόσμου και τους ημίθεους ποιητές του, η γυναίκα τροφός της ζωής, τροχός ακοίμητος της αιώνιας αλλαγής…
Από το αρχέτυπο της Αφροδίτης ξετυλίγονται πάθη και έρωτες, αυτή την γυναίκα πρώτο κύτταρο της ζωής εκλιπαρούμε «δος νυν μοι φιλότητα και ίμερον, ώ τε συ πάντας δαμνά αθανάτους ηδέ θνητούς ανθρώπους» δως μου τώρα τον έρωτα και τον πόθο που μ’ αυτόν εσύ όλους δαμάζεις θνητούς και αθάνατους…, την γυναίκα υμνεί ο ποιητής για να αρχίσει η ιστορία του κόσμου.
Aυτή την γυναίκα επειδή ακριβώς είναι η ίδια η φύσης της φωτιά και νερό μαζί, ρέει ασίγαστα από την πηγή του απείρου, κοσμεί το βιβλίο της ζωής με τις σελίδες του ήλιου, κανένα τρικ καμίας εξουσίας δεν μπόρεσε να τιθασεύσει, μπορεί η γυναίκα-άτομο προς στιγμήν να κλείστηκε σε αντρικές αγκύλες, αλλά η γυναίκα-ιδέα έσπασε το ασφυκτικό καλούπι και ξεχύθηκε στα πλατώματα του κόσμου, πότισε με το νερό της τα στεγνά κρανία και άνθησε η ενόραση και άνοιξε η αίσθηση, το αίμα κύλησε προς την καρδιά για να τραγουδήσει το αείζωο πυρ της…
Γυναίκα-Μούσα, κομίζεις σπάνια πετράδια από τα αστρικά φυλλώματα της καταγωγής σου, της ένθεης τροχιάς σου, κυοφορείς το θαλερό αύριο και αγκαλιάζεις το σήμερα με τον αέρα της φωτιάς σου, ξεδιψάς την materia prima, γυναίκα φωτόνιο της χαράς που πνέεις την αιωνιότητα στα λιβάδια του χρόνου…
Αργύρης Καραβούλιας © 8 Μαρτίου 2019
ΣΤΟΝ ΚΉΠΟ ΤΩΝ ΜΟΡΦΏΝ ΤΟΥ ΑΙΏΝΙΟΥ
Το άγαλμα της ψυχής σμιλεμένο με το μαρμαίρων φως στον κόσμο της ύλης ζωή και πνεύμα πλέκουν το τραγούδι της χαράς του Λόγου η μορφή τυλίγει το σώμα και αναδύεται η όψη του απείρου…
Τα ίχνη της ομορφιάς θα τα βρεις παντού σε αυτή την τέχνη του άφατα ωραίου στο κάλλος που απηχεί η ασπίδα και το δόρυ στο θάμβος που αντανακλά το βλέμμα του έφηβου Απόλλωνα προς την αιώνια λάμψη των αστρικών οφθαλμών στο βήμα της μικρής Κόρης,
στην ανάσα της Δήμητρας καθώς ρωτά τον χρόνο και οι άνθρωποι ντύνονται την ένθεη φύση τους - μετέχουν στον ύψιστο προορισμό τους οι κόσμοι των θνητών αγγίζουν το πύρινο άρμα του Νου πλέοντας στα έπεα λιβάδια του Ομήρου,
ντύνοντας τις λέξεις με το χρυσό τους νήμα με του Αισχύλου το ρήμα ποτίζεται η ρίζα τούτης της φυλής, με του Πλάτωνα τον στοχασμό φτερώνεται η σκέψη με του Φειδία τα χέρια σμιλεύτηκε η όραση,
χαράχτηκαν οι τροχιές των άστρων στης Αρμονίας την αύρα της Νεμέσεως το αόρατο υφάδι οδηγεί την κάθαρση των όντων.
Τέχνη αθάνατη όπως η γη του ήλιου που σε γέννησε, αμάλγαμα θεού και ανθρώπου ολύμπιο μετερίζι…
Αργύρης Καραβούλιας Ⓒ 4 Μαρτίου 2019
ΝΕΟΣ ΘΑ ΠΕΙ...
Νέος θα πει αντίσταση στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων, στην διαφθορά που επιβάλλει αυτό το κατεστημένο.
Είναι σημάδι παρακμής μιας κοινωνίας όταν η νεότητα αφορά ηλικιακά κριτήρια, όταν οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να σκέφτονται διαφορετικά, δηλαδή έξω από τον γραμμικό τρόπο που επιβάλει η εξουσία και οι νόρμες της.
Νέος σημαίνει να μάχεσαι για την αλήθεια και την αξιοπρέπεια της ζωής, να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από το αυθεντικό, να βαδίζεις δρόμους που ανοίγεις με το δικό σου μυαλό και να γνωρίζεις τοπία που ανοίγεις με την δική σου αντίληψη.
Νεότητα είναι η κατάσταση της ύπαρξης που ανθίζει η επαναστατικότητα και δημιουργείται η ουτοπία, είναι η περιοχή που συμβαίνουν τα θαύματα...
Αργύρης Καραβούλιας
ΠΑΙΔΟ.. ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Τι έγινε τελικά η παιδική ηλικία, που βρίσκεται εκείνο το αθώο βλέμμα που αμέριμνο γεμίζει από την συμπαντική αλήθεια , εκείνη η παιδική υπενθύμιση πως όλα όσα ζούνε είναι γεμάτα από την ποίηση των πραγμάτων;
Εκείνη η ηλικία που να περπατάς ξυπόλητος ανακατεύοντας τις λάσπες με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, πλάθοντας μέσα στα χέρια σου την γη και τον ουρανό, ήταν η μεθόριος του κενού των μεγάλων, ο κόσμος τους ήταν όσα είχαν στα μάτια τους, όσα δημιουργούσε η μαγική φαντασία τους…
Ο σύγχρονος Ηρώδης μπορεί να καυχιέται πως καλύτερο μέλλον δεν θα μπορούσε να τους επιφυλάξει, τα παιδιά καταλήγουν πολύ πριν μεγαλώσουν να γεράσουν, πολύ πριν μάθουν τον κόσμο των μεγάλων, τον ψεύτικο κόσμο, να απαρνηθούν τον δικό τους κόσμο, να σταματήσουν να ακούνε τον παλμό της ζωής, να γεμίζουν με τα χέρια τους την δική τους πραγματικότητα, την μόνη πραγματικότητα…
Η παιδική βία και η συνεχής προβολή της καταφέρνει να κάνει ακριβώς το αντίθετο από το οποίο δήθεν απεύχεται, τα παιδιά πέφτουν θύματα μιας κοινωνίας που έχει ενοχοποιήσει το παιδικό χαμόγελο ως αντιπαραγωγικό, τα παιδικά όνειρα ως…παιδικά όνειρα.
Είναι η φυλακή της προσδοκίας των μεγάλων που κάνει τα σημερινά παιδιά κουμπωμένα στο αύριο, που γκρεμίζει από το βλέμμα τους την αλήθεια για να τα σύρει στην υποχρεωτική ¨εκπαίδευση¨ του…ανούσιου, να τα διασκευάσει σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς, να τα προσαρμόσει στο να δέχονται το κοινότυπο και να απορρίπτουν το ιδιαίτερο και ξεχωριστό, αυτό που κατά τον Νίτσε αποτελεί τον καλύτερο τρόπο να σκοτώσεις μια νέα γενιά.
Αργύρης Καραβούλιας © Απόσπασμα από Άρθρο δημοσιευμένο στον Ημερήσιο Τύπο
ΛΕΞΗ ΦΩΤΙΑΣ ΦΩΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Με αφορμή την συμμετοχή της ΖΕΥΞΙΣ ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. - ΖΕΥΞΙΣ MAGAZINE στο Raise your Voice Festival, ενισχύουμε με τη φωνή της τέχνης, με τη φωνή της ποίησης το πανανθρώπινο παγκόσμιο και παντοτινό αίτημα για Ελευθερία στη Ζωή και στην Έκφραση. Η τέχνη ήταν και παραμένει ο καταλύτης για την εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας.
ΛΕΞΗ ΦΩΤΙΑΣ ΦΩΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Του αιώνα τα τραγούδια γεμάτα από τη βαριά κατάρα είναι και οι άνθρωποι σαν κουκίδες σε πετρωμένο μνήμα ξεχάσανε την ομφή τους πίσω στην μήτρα της γης που στο αχνιστό ξέφωτο τούς γέννησε. Μα πριν ακόμα φτερά ανοίξουν κρύες λάμες ματώνουν το κορμί δένουν σφιχτά τα μάτια με τον εφιάλτη της δουλείας και χάνονται στην σκόνη της ερήμου της ανωνυμίας…
Στο χώμα της σκλαβιάς δεν φυτρώνουν τρυφερά λουλούδια δεν ανθίζουν όνειρα και δεν πετάν πουλιά ευτυχισμένα, παρά μόνο αγκάθια μαύρα ρίχνουν την βαριά σκιά τους στον ορίζοντα την ώρα που η θύμηση μακραίνει, σμίγει με την στιγμή που χάνεται η πατρίδα εκεί που ήλιος δεν ανατέλλει πια και το σπίτι κλειδωμένο, ενθύμιο του παλιού καιρού…
Και εσύ με την μαύρη λέξη στο στόμα - για να προφέρεις την ματωμένη ελευθερία κρατάς σφιχτά τα δόντια, κλεισμένα ανάμεσα στα ρήματα που έμαθες για να υπακούς και δειλά να ανασαίνεις την δύση του ήλιου…
Με το υλικό της φθαρτής σου σάρκας χτισμένο τούτο το σαθρό ερείπιο που σε βουλιάζει στον πυθμένα και χάνεσαι στις παγωμένες μνήμες παντοτινά απών σκιά του σκοταδιού στο ημίφως της ζωής φωνή σιγής στο κενό της λήθης αντηχείο βουβής πορείας στο απόκληρο ταξίδι σου…
«Ήμισυ γαρ τ΄αρετής αποαίνυται ευρύοπα Ζευς ανέρος, ευτ΄αν μον κατά δούλιον ήμαρ έλησιν»* και χάνεται για πάντα η αρετή.
Μα η κραυγή τεράστια, θέλει να σπάσει τις αλυσίδες που αόρατα σε δένουν και σε αφήνουν ανέστιο και νηστικό, χωρίς τον νόστο της γλυκιάς ενθύμησης. Αυτή η κραυγή θέλει να σηκώσει στους λαβωμένους ώμους της την τελευταία πνοή μέχρι να ελευθερωθεί η ψυχή από του νόμου την αιώνια βία και ο Απόλλωνας λάμψει ξανά με φλογισμένα μάτια για να ανοίξει η καρδιά και ελευθερωθεί η σκέψη…
Από το δούλιον ήμαρ που μαστίγωσε το πρόσωπό σου και γέμισε πληγές το κρανίο στου Ομήρου την λέξη που απογειώνει την επιθυμία και ο άνθρωπος αποθεώνεται εκεί που η μύηση είναι η λύτρωση να περπατήσεις ανέμελα, γεμίζοντας με αέρα λεύτερο και οι σιδερένιες πόρτες σπάζουν, θρυμματίζονται τα κελιά της φυλακής σου και σβήνει η κατάρα που σε άφηνε να είσαι σκλάβος της παλιάς συνθήκης και δώρα λαμβάνεις τα φωτόνια της χαράς και εκστατικά παιχνίδια…
Προμηθέας φωσφόρος συντρίβεις τον Καύκασο της χτυπημένης μοίρας και ανοίγεις με ορμή την σκοτεινή πύλη του κόσμου. Άνθρωπος-πέτρα και άνθρωπος σκλάβος χωρίς την ανάσα της γης παρηγοριά και τον ημίθεο ρου του γλυκού μας ποταμού στην κοίτη του απέραντου και της γεύσης στο στόμα τού αιώνιου το ανθισμένο κλήμα.
Αυτή την συνθήκη τη βαριά που μέσα της σε κρατάει όμηρό της σκλάβο των άγριων ενστίκτων της και της θανάσιμης μανίας για εξουσία μόνο η λέξη της τέχνης που ζυμώνει την φυγή σου στο άπειρο και φτερά σε γεμίζει την ώρα που λυγίζεις, μπορεί να σου εμφυσήσει την λεύτερη πνοή.
Αυτή η λέξη που φτιάχνει το ποίημα που γίνεται ψωμί και λάλον ύδωρ και ζεστό προσκέφαλο είναι ο ασίγαστος πόθος της ζωής στο πιο πυκνό σκοτάδι, εκείνο που σε γεμίζει όνειρα για τούτο το παντοτινό ξημέρωμα που θάλλει…
Αργύρης Καραβούλιας © 11.11.2018 Συγγραφέας, Δημοσιογράφος
*Μετάφραση: «Ο Δίας ο βροντόλαλος από τον άνθρωπο παίρνει, η λευτεριά του σαν χαθεί, τη μισή αξιοσύνη». Ομήρου Οδύσσεια Ρ 322-323
ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΦΛΟΓΑ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Η Ελλάδα του μετώπου, του στεφανωμένου όρους στην κόψη του κόσμου, στο άβατο των ηρώων, του Αχιλλέα η θωριά πανοπλία του φαντάρου στην Κορυτσά, του ημίθεου η φρόνηση αναλαμπή της ιαχής ΑΕΡΑ.
Η Ελλάδα του μεσημεριού χτυπημένη από το κρύο σκοτάδι, το δόρυ της Αθηνάς σύμμαχος σε αυτή την μάχη, σε κάθε μάχη με εχθρούς και αδίκους...
Η Ελλάδα που σκλαβωμένη ανοίγει τα φτερά της να χτυπήσει όλη την τυραννία του κόσμου, να ματώσει για την άρση της αδικίας.
Η Ελλάδα της ελευθερίας που βαστάζει νότες αγέρα στα ματωμένα χιόνια της Πίνδου, στις λαβωμένες κορυφές των βουνών και στους λυπημένους χειμάρρους των κοιλάδων.
Πέφτουν τα αστέρια στις κακοτράχαλες πλαγιές, εκεί που άφησαν την τελευταία πνοή τους οι ένθεοι πολεμιστές καινούργια κατοικία τους να γίνουν.
Ο ήλιος αφήνει τις αχτίδες του στην φωλιά του Ομήρου, εκεί που γαλουχήθηκε η Ελληνική Ψυχή κι έδωσε τον ιερό της όρκο, γη χωρίς Ελευθερία να μην πατήσει.
Η Ελληνική Ψυχή που έδωσε το αίμα της να χτίσει το έπος του έθνους, σε κάθε εποχή ηρωική να δείχνει ετούτη η φυλή, σε κάθε λέξη Ελευθερία να ηχεί στην σκέψη της …
© Αργύρης Καραβούλιας
ΕΙΚΟΝΕΣ
Στο ύψος του λόγου φθόγγου βλαστάρι
Στου κειμένου την ώρα ανατέλλουσα λέξη
Στης λευκής εκδρομής του φωτός
μεθυσμένες σκιάσεις
Σ΄ εκείνο το ρήμα Υπάρχω
που η μορφή σου το λούζει
μ΄ αχτίδες σταγόνες από του Ήλιου τη Δύση
Με τη λάβα του ορίζοντα καθώς χάνεται ο δρόμος
Εικόνα μαγεμένη στο θάμβος
κύμα ατέρμονο του θαλερού σου μετώπου
Στης θάλασσας τη νιοστή αγκαλιά...
Στου κειμένου την ώρα ανατέλλουσα λέξη
Στης λευκής εκδρομής του φωτός
μεθυσμένες σκιάσεις
Σ΄ εκείνο το ρήμα Υπάρχω
που η μορφή σου το λούζει
μ΄ αχτίδες σταγόνες από του Ήλιου τη Δύση
Με τη λάβα του ορίζοντα καθώς χάνεται ο δρόμος
Εικόνα μαγεμένη στο θάμβος
κύμα ατέρμονο του θαλερού σου μετώπου
Στης θάλασσας τη νιοστή αγκαλιά...
Αργύρης Καραβούλιας © 9/8/2018
ΑΠΕΙΡΟΧΡΟΝΗ ΝΑΥΣ ΣΤΟΥ ΝΟΥ ΤΟΝ ΝΑΟ
Από το ωμέγα στο άλφα, στην πύλη του φωτός οι τιτάνιες πέτρες
οι λέξεις των θεών χαράσσουν το πεπρωμένο των ανθρώπων
πάνω στο σώμα του ήλιου ξυπνάνε οι μνήμες της θάλασσας
βρεγμένα φωνήεντα κρατάνε στις εισόδους τους οι πόλεις
που πάλεψαν με την ιστορία τους, που μάγεψαν τον χρόνο
και είδαν τον Όμηρο
στα μονοπάτια τους να ονειρεύεται
είδαν τον παλμό του Δία να ζωντανεύει τους χαμένους ίσκιους
και η ανάσα του Ηρακλή να ξεσηκώνει
τον ριζωμένο στον άνεμο Όλυμπο...
Θεμέλιος ύμνος και απαυγάσουσα ριπή
από μαρμαίρουσα φλόγα
ξεδιψάει την ακοίμητη φύση στου αιώνα την όχθη
και ζει ο κόσμος ξανά την αρχή του
στου κίονα την αθέατη λάβα η καρδιά απαλύνει τον τόνο
η σκέψη ακουμπάει στου απείρου το βάθος
στης Αθηνάς τον ναό
και ο νους επιπλέει στου πόντου την άκρη,
η ναυς του Οδυσσέα ορίζει
τον άστατο του όντος περίπλου
εκείνες οι λίγες σταγόνες από το αεικίνητο πυρ
του Ελλάνιου Λόγου
δροσίζουν την ρίζα του ρέοντος κόσμου...
οι λέξεις των θεών χαράσσουν το πεπρωμένο των ανθρώπων
πάνω στο σώμα του ήλιου ξυπνάνε οι μνήμες της θάλασσας
βρεγμένα φωνήεντα κρατάνε στις εισόδους τους οι πόλεις
που πάλεψαν με την ιστορία τους, που μάγεψαν τον χρόνο
και είδαν τον Όμηρο
στα μονοπάτια τους να ονειρεύεται
είδαν τον παλμό του Δία να ζωντανεύει τους χαμένους ίσκιους
και η ανάσα του Ηρακλή να ξεσηκώνει
τον ριζωμένο στον άνεμο Όλυμπο...
Θεμέλιος ύμνος και απαυγάσουσα ριπή
από μαρμαίρουσα φλόγα
ξεδιψάει την ακοίμητη φύση στου αιώνα την όχθη
και ζει ο κόσμος ξανά την αρχή του
στου κίονα την αθέατη λάβα η καρδιά απαλύνει τον τόνο
η σκέψη ακουμπάει στου απείρου το βάθος
στης Αθηνάς τον ναό
και ο νους επιπλέει στου πόντου την άκρη,
η ναυς του Οδυσσέα ορίζει
τον άστατο του όντος περίπλου
εκείνες οι λίγες σταγόνες από το αεικίνητο πυρ
του Ελλάνιου Λόγου
δροσίζουν την ρίζα του ρέοντος κόσμου...
Αργύρης Καραβούλιας © 4/8/2018
ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΑΙΩΝΑΣ
Των κυμάτων ο Λόγος – η ροή του Ονείρου
Η γλώσσα ανασταίνει τον Χρόνο
Αφυπνίζει το Νου και το βυθό ξεσηκώνει...
Των Θεών η ανάσα μας λούζει στο άρωμα της αιώνιας ακτής
– τα μαλλιά σου την πύλη υφαίνουν...
Έρωτα ημίθεε του πελάγους αγκίστρι
Με του Ήλιου αφρούς τυλίγεται η όχθη
Να γίνεσαι Αιώνας και άπειρος Κόσμος
Να αντηχείς στους μαιάνδρους της μνήμης τη λέξη του Ομήρου
Της Ελλάδας νησιά, του Φωτός εκπορεύσεις...
Η γλώσσα ανασταίνει τον Χρόνο
Αφυπνίζει το Νου και το βυθό ξεσηκώνει...
Των Θεών η ανάσα μας λούζει στο άρωμα της αιώνιας ακτής
– τα μαλλιά σου την πύλη υφαίνουν...
Έρωτα ημίθεε του πελάγους αγκίστρι
Με του Ήλιου αφρούς τυλίγεται η όχθη
Να γίνεσαι Αιώνας και άπειρος Κόσμος
Να αντηχείς στους μαιάνδρους της μνήμης τη λέξη του Ομήρου
Της Ελλάδας νησιά, του Φωτός εκπορεύσεις...
Αργύρης Καραβούλιας © 2.8.2018
ΚΑΛΕΣΜΑ
Του Αυγούστου η ρότα στ΄ανέμου το χάδι
Ηλιοκαμένη η κορυφή του πάλλευκου λόγου
Οι μαίανδροι πλημμύρισαν πράσινα φύλλα
με τις ερωτήσεις του πεύκου και τις λεύκας τη φλυαρία
Η πέτρα τυλίγεται στον κόρφο του ουρανού
Ηρεμεί η νύχτα
καθώς η φωτιά στην όχθη της δημιουργίας στρέφεται...
Μια αργυρόφωτη σιωπή αγκαλιάζει τον Κόσμο
Ένα φτερωτό γέλιο παρασέρνει την κοίτη του χρόνου...
Τα τζιτζίκια απηχούν των Μουσών το αέναο κάλεσμα...
Ηλιοκαμένη η κορυφή του πάλλευκου λόγου
Οι μαίανδροι πλημμύρισαν πράσινα φύλλα
με τις ερωτήσεις του πεύκου και τις λεύκας τη φλυαρία
Η πέτρα τυλίγεται στον κόρφο του ουρανού
Ηρεμεί η νύχτα
καθώς η φωτιά στην όχθη της δημιουργίας στρέφεται...
Μια αργυρόφωτη σιωπή αγκαλιάζει τον Κόσμο
Ένα φτερωτό γέλιο παρασέρνει την κοίτη του χρόνου...
Τα τζιτζίκια απηχούν των Μουσών το αέναο κάλεσμα...
Αργύρης Καραβούλιας © 1.8.2018
ΑΜΦΙΑΡΑΕΙΟ
Ιερός Τόπος - Ισχυρός Νους
Βέλη φωτός αναγεννούν την αέναη φύση
Ροή αστεριών στο αγγελικό θάμβος της χαράς
Όνειρε Κόσμε – Φάος ηρώων στο σύμπαν άπειρο του πνεύματος
Ηλιοδρόμιο της μοίρας
Κραταιέ Νόμε Ισχύος Ροής
Ποταμέ της ζωής στην αιώνια σου κοίτη ξεδιψάμε με το αθάνατο νερό του Αμφιάραου
Η ελικοειδής άνθησή σου ξεπηδά στην ανατολή της ημέρας...
Ιερό Πρόταγμα της ανάδuσης των ενσαρκώσεων!!!
Αργύρης Καραβούλιας © 28.7.2018
Γίνε άνθρωπος όπως καλείσαι
από το θαύμα που φέρεις εντός σου
γίνε δημιουργός των πάντων.
Γίνε άνθρωπος και όχι οπαδός
προ πάντων γίνε άνθρωπος και όχι ανθρωπάκος...
όπως σε οδήγησε σ' αυτόν τον δρόμο ένας σοφός.
από το θαύμα που φέρεις εντός σου
γίνε δημιουργός των πάντων.
Γίνε άνθρωπος και όχι οπαδός
προ πάντων γίνε άνθρωπος και όχι ανθρωπάκος...
όπως σε οδήγησε σ' αυτόν τον δρόμο ένας σοφός.
Από το “άνω θρώσκω” φτιάξε το σπίτι σου στ' αστέρια.
Κοίτα ψηλά όπως σε καλεί ο Κώδικας Εξέλιξης της γλώσσας σου,
ο Κώδικας της Εξ έλικος Καταβολής σου.
ο Κώδικας της Εξ έλικος Καταβολής σου.
Ατένισε... αδιαλείπτως τον ήλιο για να ξυπνήσεις άνθρωπος.
Αγκάλιασε τα δέντρα για να αφυπνίσεις την δύναμή σου.
Συνομίλησε με το νερό για να ταξιδέψεις στο Σύμπαν.
Εξερεύνησε και ανακάλυψε τον κόσμο,
διέσχισε όλα τα μονοπάτια.
Συνομίλησε με το νερό για να ταξιδέψεις στο Σύμπαν.
Εξερεύνησε και ανακάλυψε τον κόσμο,
διέσχισε όλα τα μονοπάτια.
Δράσε σε όλα τα σενάρια, φτιάξε ιστορία, μεγαλούργησε…
Πειραματίσου, περιδινήσου, περιεργάσου “αναθρών ά όπωπε”,
βλέπε και παρατήρησε τα πάντα,
γνώρισε το ΠΑΝ, γι΄ αυτό έγινες Άνθρωπε...
Πειραματίσου, περιδινήσου, περιεργάσου “αναθρών ά όπωπε”,
βλέπε και παρατήρησε τα πάντα,
γνώρισε το ΠΑΝ, γι΄ αυτό έγινες Άνθρωπε...
Αργύρης Καραβούλιας Συγγραφέας, Δημοσιογράφος, Ερευνητής ©
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!
«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα». Γιώργος Σεφέρης =================================================
Δυστυχώς οι "προοδευτικοί" πνευματικοί μας άνδρες έχουν καταφέρει να διώξουν τη διδασκαλία των αρχαίων Ελληνικών η οποία είναι η βάση της γνώσεως της γλώσσας από τα σχολεία ενώ έχουμε "πλουτίσει" το λεξιλόγιό μας με πλήθος ξενικής προελεύσεως λέξεις.
Σε δημοσιευθείσα προ ετών μελέτη είχε διαπιστωθεί ότι οι νεοέλληνες ηλικίας μέχρι 35 ετών δεν χρησιμοποιούν πλέον των 300 λέξεων κατά τις συνομιλίες τους και στα γραφόμενά τους. Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη; Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
Για του λόγου το αληθές θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη. - Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος. - Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ. -Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ. - Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω. - Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός. - Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι. - Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό. - Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ. - Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο. - Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη. - Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος. - Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο. - Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος. - Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία. (Επίσης συνώνυμο είναι και το νόστιμον, άλλο ένα μαγικό σημείο της ελληνικής γλώσσας, οι νοηματοδοτήσεις της…). - Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό. - Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος. - Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι - ρύπανση. - Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής. - Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες. - Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες. - Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση. - Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο. - Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη». - Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα. Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε - η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, το άστυ έγινε πόλη, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως. - Από τη λέξη χειρ έχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ. - Από το ύδωρ έχουμε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ. - Από τη λέξη ναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ. - Από τη λέξη άστυ έχουμε: αστυνομία, αστυνομικός, αστυφιλία, κ.τ.λ. -
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι: Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. - Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά. - Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις. Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετίες πριν από αυτόν.
Σκοπός μας είναι να ανακαλύψουμε τις έννοιες των λέξεων για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα. Παλαιότερα όταν έλεγαν μια λέξη καταλάβαιναν όλοι το ίδιο. π.χ για τη λέξη αρετή ήξεραν ότι είναι η μεσότητα ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Σήμερα ο καθένας για την ίδια λέξη εννοεί και κάτι διαφορετικό.
Πηγές: Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ…
Το όνομά σου που είναι η ψυχή,
το αποτύπωμα του φωτός στην ιστορία σου
Μακεδονία - κάλεσμα στην μάχη
και στης δόξας σου το θάμβος
ακέραιη όπως η γλώσσα σου και η φωνή σου,
Μακεδονία - το ευήκοον άρωμα
στα χιλιάδες φυλλώματα του ιστορικού σου ρόλου
καθώς ατενίζεις το αύριο
όπως ο αετός ατενίζει την επικράτειά του
μπολιασμένη με την ουσία του απείρου
στον ελληνικό ορίζοντα σου
με την αφθαρτότητα του αιώνιου στην ματωμένη ρίζα σου,
κάθε πληγή και όρκος συνέχειας…
Μάχες ένδοξες και αλώβητα λάβαρα της όψης σου
λέξη λέξη σε ανασυνθέτουν οι αιώνες
από τον Όμηρο στην αιωνιότητα
«οἱά τε φύλλα μακεδνῆς αἰγείροιο»,
πανύψηλης όπως το όνομά σου,
που η κορφή του αγγίζει τα σύννεφα
και η σκιά του δροσίζει το ηλιοκαμένο πέλαγος
σελίδα βγαλμένη από του ανέμου σου
την ασυνήθιστη ριπή
ενός κόσμου που έντυσες με την μεγαλοσύνη σου
και την ουρανοπρέπειά σου
σεβαστή κόρη των ελληνικών ψυχών
που συστρέφονται στις υδάτινες πορείες σου,
μήτρα των αθάνατων ηρώων
που ζουν αέναα στο καύμα του αήττητου ήλιου σου…
Αργύρης Καραβούλιας ©
ΖΗΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…ΟΝΕΙΡΕΨΟΥ ΤΗ ΖΩΗ...!
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της σημερινής κοινωνίας και της ζωής μέσα σε αυτή έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου.
Σε μία κεκτημένη ταχύτητα όπου αυτά που μπορείς να δεις είναι εκ των προτέρων παρατεταγμένα έτσι που μόνο την σκιά τους μπορείς να συλλάβεις, άλλωστε δεν υπάρχει υπόσταση μεγαλύτερη πέραν της σκιάς στα πράγματα που η κοινωνία σαν μόρφωμα σου επιτρέπει να δεις, σε μια τέτοια κοινωνία ο χρόνος λογαριάζεται πολύτιμος.
Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό το πολύτιμος μπορούμε να το φανταστούμε. Κατά πως λογαριάζονται και τα δάση πολύτιμα, εφόσον έχουν πρώτα γίνει μια μάζα από κάρβουνο…
Σε αυτό τον πολύτιμο χρόνο που σαν χοάνη γεμίζεται με πάσης φύσεως σκουπίδια και που σαν αυτόματα ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να την καθαρίσουμε, η στιγμή της ζωής μας φαντάζει σαν παραίσθηση μανιακού καλλιτέχνη.
Σε αυτό τον πολύτιμο χρόνο που σαν χοάνη γεμίζεται με πάσης φύσεως σκουπίδια και που σαν αυτόματα ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να την καθαρίσουμε, η στιγμή της ζωής μας φαντάζει σαν παραίσθηση μανιακού καλλιτέχνη.
Δεν μπορείς να ζήσεις την στιγμή όταν τρέχεις πίσω από την ιδέα χρόνο για να προλάβεις την αυταπάτη σου. Και σε αυτή την πλύση εγκεφάλου που υφιστάμεθα από πολύ νωρίς, το κομμάτι εκείνου του εαυτού μας που θέλει να ονειρευτεί πίσω από τον χρόνο, έχουμε μάθει να το παραπετάμε σαν αχρείαστο, αφού έτσι και αλλιώς δεν αποφέρει λογιστικά αθροίσματα στην κενότητά μας.
Η σαν στοιχειωμένη με τρόμο απαίτηση να είσαι πρακτικός σήμαινε να αποφεύγεις να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι με γνώμονα την λογική, την πειθαρχημένη λογική, εκείνη που σε περικλείει στις απόψεις των άλλων.
Δεν μπορώ να φανταστώ φτωχότερη ζωή από μια ζωή χωρίς όνειρα, χωρίς παραμύθια, χωρίς φανταστικά σύμπαντα όπου τα πάντα είναι πραγματοποιήσιμα και όλα πλάθονται σε ένα διαρκές και άχρονο τώρα. Τίποτα περισσότερο δηλαδή από αυτό για το οποίο πλαστήκαμε.
Και όμως περνάμε την ζωή μας φυλακισμένοι σε μια άκαμπτη λογική που θέλει την πραγματικότητα συμπαγή και δεδομένη, που θέλει τις ζωές μας δοσμένες και προδιαγραμμένες, που θέλει το δυναμικό μας προεξοφλημένο και μετρήσιμο.
Ονειρεύομαι σημαίνει πλέον δίνω στον εαυτό μου την δυνατότητα να κρυφοκοιτάξει για κλάσματα του δευτερολέπτου σε εκείνη την θάλασσα του αγνώστου και με μιας να γυρίσει το βλέμμα τρομαγμένο μήπως και παρασυρθεί από την απόκοσμη αύρα της.
Φοβούμαστε να γευτούμε το όνειρό μας, να αφήσουμε ελεύθερους τους εαυτούς μας να τρέξουν προς τα όνειρά τους, να ξεχάσουν την φυλακισμένη τους εκδοχή για τον κόσμο και την θεώρησή τους από την κλειδαρότρυπα για αυτόν και να ανοιχτούν στο πέλαγος του απρόσιτου και του ονειρικού.
Τα πράγματα ακολουθούν συνήθως την πορεία εκείνη που το δικό μας εσωτερικό φως μπορεί και διακρίνει, και όσο λιγότερο αυτό το φως τόσο περισσότερο αγκομαχάς πίσω από συνταγές άλλων για την ζωή, πίσω από πρέπει και επιβάλλεται, αδυνατώντας να δημιουργήσεις εσύ τα όνειρά σου και να ζήσεις εκεί.
Να γίνεις ήλιος και σελήνη, να μοιραστείς με όλα τα πλάσματα τα δώρα του θεού που σαν συμπαντικό παιδί του σου χάρισε, να γεμίσεις κάθε γνωστό και άγνωστο σύμπαν με την παρουσία σου.
Δεν υπάρχει πιο τραγική μοίρα για τον άνθρωπο, αυτό το παιδί των
ονείρων, από αυτή που του επεφύλασσε η πραγματικότητα που μέσα στην τρομώδη αϋπνία του δημιούργησε. Ξέχασε τα όνειρά του, φοβάται να ονειρευτεί, να αποδράσει από το ψεύτικο κελί του, να χαθεί σαν έκλαμψη στο πιο μακρινό σημείο του παντός, να γεννηθεί και πάλι δημιουργώντας αυτός την ζωή του.
ονείρων, από αυτή που του επεφύλασσε η πραγματικότητα που μέσα στην τρομώδη αϋπνία του δημιούργησε. Ξέχασε τα όνειρά του, φοβάται να ονειρευτεί, να αποδράσει από το ψεύτικο κελί του, να χαθεί σαν έκλαμψη στο πιο μακρινό σημείο του παντός, να γεννηθεί και πάλι δημιουργώντας αυτός την ζωή του.
Τα όνειρα πλέον που κάνουν οι άνθρωποι έχουν το απωθημένο της καταναλωτικής σχιζοφρένειας, όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα ονειρεύεσαι τόσο πιο μακριά από την πηγή σου αρρωσταίνεις. Άλλωστε «και όλα όσα βλέπουμε και όσα νομίζουμε, το όνειρο ενός ονείρου είναι μονάχα…».
Αργύρης Καραβούλιας ©
ΟΣΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ...
Η 21η Μαρτίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, αφήνοντας ελεύθερο το συνειρμό ταύτισης της εαρινής ισημερίας με την εαρινή και αέρινη ποίηση.
Η εαρινή ισημερία δεν είναι παρά η ισορροπία εκείνη που το φως και το σκότος παίζουν επί ίσοις όροις στο κοσμικό γίγνεσθαι, στην ατέρμονη ακολουθία της δημιουργίας, για να ξεκινήσει μετά την ισόρροπη αυτή κατάσταση, η ολική επικράτηση του φωτός, το απαύγασμα μια φωτεινότητας που ο παραλληλισμός της με το γήινο επίπεδο ίσως να προσεγγίζει εκείνο της γέννησης, από το υγρό πυκνό σκοτάδι, η έλευση στο φως…
Κάπως έτσι και η ποίηση φέρνει μέσα της τις ωδίνες και τους σπασμούς της γέννησης , ξεκινά ένα ταξίδι στη καρδιά του σκοταδιού, για να έρθει πλημμυρισμένη με αίμα και φως, ανασαίνοντας τον παλμό της ζωής.
Η ποίηση που χαράζει σα λεπίδα τη ζωή σου μια δια παντός, η ποίηση που σχίζει τα πέπλα της πραγματικότητας για να έρθει το αδιαμόρφωτο, που δεν ενδιαφέρεται για τις απαντήσεις αλλά για τις ερωτήσεις, που πλανιέται σα σκιά στα περιθώρια της καθημερινότητάς σου…
Η ποίηση που χαράζει σα λεπίδα τη ζωή σου μια δια παντός, η ποίηση που σχίζει τα πέπλα της πραγματικότητας για να έρθει το αδιαμόρφωτο, που δεν ενδιαφέρεται για τις απαντήσεις αλλά για τις ερωτήσεις, που πλανιέται σα σκιά στα περιθώρια της καθημερινότητάς σου…
Μια μεγάλη αλήθεια είναι πως η ποίηση δεν ενδιαφέρει πολύ κόσμο, δεν απασχολεί τους πολλούς, ευτυχώς θα έλεγα!
Γιατί σε μια άλλη περίπτωση δε θα ήταν ποίηση, η ποίηση αφορά εκείνους που μ΄έναν μυστικό τρόπο ξέρουν να συνδέονται με όλα τα πράγματα, που μπορούν να μεθάνε από φως με την αρμύρα του αέρα, που ρουφάνε από την εμπειρία τη μικρή λεπτομέρεια που αλλιώς θα πετιόνταν στον κάδο της κυριολεξίας.
Καταραμένοι ποιητές , άνθρωποι που σα φλεγόμενοι κομήτες διέσχισαν το στερέωμα ετούτου του (αποκομμένου από τα υπόλοιπα πλάσματα του σύμπαντος) κόσμου.
Βίοι σα σαϊτες φωτός σε εποχές που το σκοτάδι μοιράζονταν απλόχερα στις μάζες, ποιητές που ενεδύθηκαν την καλοσύνη του κόσμου μέχρι να φτάσουν στο σταυρό, μέχρι ν΄ αναστηθούν στα αιώνια Ηλύσια Πεδία.
Βίοι σα σαϊτες φωτός σε εποχές που το σκοτάδι μοιράζονταν απλόχερα στις μάζες, ποιητές που ενεδύθηκαν την καλοσύνη του κόσμου μέχρι να φτάσουν στο σταυρό, μέχρι ν΄ αναστηθούν στα αιώνια Ηλύσια Πεδία.
Δεν είναι αυτού του κόσμου ποιητές, δεν έχουν σχέση με τις έννομες επιταγές του, άλλωστε το ποίημα είναι εντελώς άχρηστο για κάποιον που στέκεται απ΄ έξω από τη φωτιά της ποίησης, δε μπορεί να νιώσει τη καύτρα του στα σωθικά του, δε μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με λάβα από λέξεις , έτσι που να γεμίσει τον κόσμο από τη φωτιά του.
Η ποίηση έρχεται από κείνη τη χώρα της παιδικής ηλικίας που κάτι έχει μείνει ανολοκλήρωτο , όπου η έλλειψη της κυριολεξίας γέμισε με άυλο χρυσάφι τα κιούπια της δεκτικότητας και άφησε ανοιχτές τις πύλες για ελεύθερες πτήσεις.
Καταραμένοι ποιητές , φωτιές που καίγονται ακόμα στις σελίδες του κόσμου, ο Ρεμπώ να πεθαίνει μέσα σε ένα τρεμώδες παραλήρημα, ο Μπωντλαίρ αηδιασμένος από τους νόμους, ο Μπλέηκ να σπάει τα κάγκελα που οι θρησκείες φυλακίζουν το ανθρώπινο πνεύμα, ο Πόε να πεθαίνει μια παγωμένη νύχτα του χειμώνα στην ουρά σ΄ ένα συσσίτιο για απόρους, ο Νερβάλ να είναι κρεμασμένος σ΄ έναν φανοστάτη, ξημερώματα σ΄ ένα χιονισμένο Παρίσι, ο Λασεναίρ εγκληματίας και ποιητής , ο Βαν Γκόγκ με το αυτί του κομμένο από μία πουτάνα σε ένα καλαμποκοχώραφο, ο Καρυωτάκης να χαιρετάει από το βυθό της θάλασσας τον κύριο νομάρχη, ο Λαπαθιώτης ντυμένος σκοτεινή σκιά του σκοταδιού να ερωτεύεται το είδωλό του …
Οι ποιητές δεν έφυγαν ποτέ, στοιχειώνουν σαν όνειρα το ασυνείδητο της ανθρωπότητας, μέχρι την τελική αφύπνιση.
Εκεί θα διαλυθούν στο πρώτο φως της μέρας…
Εκεί θα διαλυθούν στο πρώτο φως της μέρας…
Αργύρης Καραβούλιας ©
ΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜA ΝΑ ΔΙΑΒAΖΕΙ ΣHΜΕΡΑ ΠΟIΗΣΗ;
Ποιος τολμά να διαβάζει σήμερα Ποίηση;
Και τι μπορεί να δώσει η Ποίηση σήμερα;
Μπορούμε, άραγε, αυτό το σήμερα να το απομονώσουμε, μήπως δεν ίσχυε το ίδιο για την Ποίηση πάντοτε- τηρουμένων των αναλογιών-;
Στα ίχνη των μεγάλων καινοτομιών που υπέβοσκαν ανατροπές, βρίσκονται τα σινιάλα των συγγραφέων και των ποιητών, των εξερευνητών και των οραματιστών, που με τη δύναμη της ολότητας οπλισμένοι, πάντα έξω από το πλαίσιο της δομημένης πραγματικότητας, παρέσυραν για πάντα τον ψυχισμό της ανθρωπότητας στους ορίζοντες του θαυμαστού και του απραγματοποίητου, του ανέφικτου και του αχαρτογράφητου.
Τα σήματα από αυτούς τους ορίζοντες είναι μυριάδες, σελίδες παντοτινά εκθαμβωτικές στις σπείρες του DΝΑ, η ευκαιρία για την ατέρμονη απόδραση στην ευτυχία των σπειρών του γαλαξία- μοναδική.
Με αυτά τα σήματα που αενάως εκπέμπονται από την καρδιά του χρόνου- όλο και πιο έντονα στις μέρες μας ή στους αιώνες μας, εξαρτάται από την οπτική- η Ποίηση συνδιαλέγεται.
Χωρίς Εγώ.
Εμείς. Σαν γλώσσα.
Χωρίς Εγώ.
Εμείς. Σαν γλώσσα.
Αργύρης Καραβούλιας
ΡΟΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
«Δεν υπάρχει κανείς που να γεννήθηκε με άσχημο αστέρι. Οι άνθρωποι είναι που δεν ξέρουν να διαβάζουν τον ουρανό».
Δαλάι Λάμα
Δαλάι Λάμα
Κάθε άνθρωπος σε αυτή την γη έχει κάποιο αποκλειστικό λόγο που έχει έρθει, υπάρχει μία αιτία και μία αποστολή στην ζωή του, τα προβλήματα, οι απογοητεύσεις, οι οπισθοδρομήσεις, τα σκαμπανεβάσματα, οι πίκρες και οι λύπες του έρχονται ακριβώς για να του υπενθυμίσουν την αποστολή του, έρχονται σαν κοσμικές υπενθυμίσεις για να καταλάβει ότι έχει ξεχάσει προς στιγμή τον δικό του δρόμο και ακολουθεί μηχανικά την πεπατημένη.
Και σε αυτό το κοσμικό παιχνίδι κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται υποδεέστερος έναντι άλλων, κανένας δεν υπερτερεί κανενός. Μπορούμε όλοι να αξιοποιήσουμε ένα θαυμαστό δυναμικό που κινητοποιεί χιλιάδες θαύματα σε μία μέρα, αυτό το δυναμικό της ουσίας του ανθρώπου το οποίο παραμένει λανθάνον μέχρι την αρχική πυροδότησή του.
Δεν χωρά αμφιβολία πως σε μία βαθιά ταξική και άνιση κοινωνία οι άνθρωποι συνηθίζουν να χωρίζονται σε προνομιούχους και μη, με μόνο κριτήριο την επιφανειακή ισχύ τους σε αυτή την κοινωνία.
Στην ουσία όμως και επειδή η κοινωνική αυτή διαστρωμάτωση δεν αποτελεί ούτε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου μπροστά στην διάρκεια της συμπαντικής σοφίας, αυτή η διάκριση είναι μία υπερμεγέθης αυταπάτη.
Καθένας γεννιέται με ένα αστείρευτο πλούτο ψυχικών ενεργειών και με το δυναμικό της αφθονίας το οποίο μπορεί να πλημμυρίσει όλα τα επίπεδα της ζωής του.
Αρκεί να μάθει το δικό του αστέρι, να βρει την δική του θέση στον γαλαξία της καθημερινής του ζωής.
Αρκεί να μάθει το δικό του αστέρι, να βρει την δική του θέση στον γαλαξία της καθημερινής του ζωής.
Αυτή η υπενθύμιση του Δαλάι Λάμα μας προτρέπει ακριβώς σε αυτό, ο καθένας μας γεννιέται με ένα εκπληκτικό αστέρι, ο καθένας μας έρχεται να φωτίσει με αυτό το αστέρι την δική του γωνιά στον κόσμο, αρκεί να μάθουμε να διαβάζουμε τον ουρανό, να εντοπίσουμε την τροχιά του δικού μας αστεριού…
Αργύρης Καραβούλιας ©
ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ …ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Ένας άλλος χρόνος πέρασε, άλλη μια περιφορά του πλανήτη μας δηλαδή γύρω από το δικό του αστέρι μόλις έκλεισε τον κύκλο της κι εμεις πιστοί στο ραντεβού με την γραμμικότητα γιορτάσαμε το σημείο έναρξης ενός νέου κύκλου. Ημερομηνίες που σε κοσμολογικό κύκλο δεν λένε και τίποτα σπουδαίο, ημερομηνίες που έχουμε θεσπίσει με γνώμονα το μέτρο της δικής μας θνητότητας να γιορτάζουμε, τελικά αυτό που αποδεικνύουμε είναι πως βρισκόμαστε όλοι στην σαγηνευτική επιρροή του ανύπαρκτου χρόνου.
Ενός χρόνου που όπως δηλώνει και η ελληνική σκέψη τρώει τα παιδιά του, βρίσκεται συνεχώς μπροστά μας, μας παρακολουθεί σε κάθε βήμα μας, αυτή είναι η τυραννική εμμονή αυτού του δολιοφθορέα, να μας αναστατώνει και μια φορά κατά τον πλήρη κύκλο της περιστροφής της γης γύρω από τον ήλιο να έχει την τιμητική του…
Γιατί άραγε ο χρόνος να μας απειλεί τόσο, μήπως δεν είναι παρά μια απόλυτη ψευδαίσθηση που παίρνει σάρκα και οστά από την γραμμική λογική μας και του δίνουμε με αυτή την λογική και διαστάσεις που δεν έχει;
Ο χρόνος είναι κάτι λιγότερο από το θρόισμα του ανέμου, κρατάει όσο ένα ψιθύρισμα δυο φύλλων πριν πέσουν από το κλαδί του δέντρου στην όχθη της πραγματικότητας, είναι ένα όνειρο και μια μνήμη αυτού του ονείρου, ένα χαρακτικό της ανθρώπινης γνώσης με φόντο την αιωνιότητα…
Άλλωστε ο χρόνος έχει αξία μόνο σαν αισθητικό φαινόμενο, έτσι όπως τον αναζητούσε ο Προυστ, όπως τον βλέπουμε να χάνεται στις σκιές των έργων του Γκόγια ή του Βελάσκεθ, όπως τον τραγούδησε ο Ομάρ Καγιάμ στα Ρουμπαγιάτ αλλά και τόσοι άλλοι ποιητές, όπως ο Έλιοτ, ο Πάουντ, και εκατοντάδες άλλοι δημιουργοί που κατάλαβαν την σημασία του χρόνου.
Ενός χρόνου που άπαξ και αποκολληθούμε από πάνω του τότε σταματά να μας κυνηγά, τότε βλέπουμε τον μόχθο της ανθρώπινης δραστηριότητας χωρίς την αναμέτρηση μαζί του, τότε γίνεται και πάλι το ζάρι σε εκείνα τα χέρια του παιδιού όπως πολύ σοφά είχε συλλάβει την ροϊκότητα της ανθρώπινης ψυχής ο μεγαλύτερος από τους αρχαίους σοφούς, ο σκοτεινός Ηράκλειτος.
Ο χρόνος μοιάζει να συμπυκνώνει εξωτερικά την φύση της ανθρώπινης σκέψης, ρευστός και σχηματικός, άμορφος και πολύ συγκεκριμένος, πάντα λίγο πριν ή λίγο μετά αλλά σχεδόν ποτέ στο τώρα…
Τελευταίες έρευνες του Δρος Φυσικής Jean-Pierre Garnier Malet μας λένε πως ο χρόνος έχει κβαντική φύση, δεν είναι δηλαδή συνεχής όπως νομίζουμε άλλα ασυνεχής, κβαντικός όπως και η ενέργεια. Ο εν λόγω ερευνητής προχωρά ακόμα παραπέρα κάνοντάς μας λόγο για ανοίγματα του χρόνου, σημεία τέτοια που οι λέξεις παρελθόν και μέλλον γίνονται συνώνυμα του παρόντος και που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αυτό το δυναμικό επιφέροντας αλλαγές στην ζωή μας…
Οι άνεμοι του χρόνου φυσούν ασταμάτητοι, αδιάκοποι, συνεχώς μας υπενθυμίζουν την τρωτή μας φύση, και εμείς πηγαίνουμε κατά την ροή αυτών των ανέμων, συνήθως ανήμποροι να αντιδράσουμε, παρά μόνο αν επικεντρωθούμε στο άχρονο τώρα, στο αιώνιο παρόν…
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι απόψεις διάφορων φυλών για τον χρόνο, τόσο ξεχωριστές μεταξύ τους και τόσο μοναδικές, που θα έλεγες πως ο άνθρωπος της αστικοποιημένης Δύσης είναι τόσο φτωχός απέναντι στον χρόνο, χωρίς καθόλου διαφορετικές διαδρομές σε αυτόν, μόνο υπνωτισμένες πορείες από γεγονός σε γεγονός, με ένα αίσθημα δυσφορίας θυμίζοντας του την βιολογική του παύση, αφού ο ίδιος έχει κουρδιστεί έτσι να τρέχει πίσω του.
Ας αφήσουμε το τραγούδι της καρδιάς να μας μιλήσει για τον χρόνο, από το άχρονο βασίλειο της, έξω από τις ευθυγραμμισμένες με τις καταναλωτικές απαιτήσεις χρονικές ακολουθίες, ας ακούσουμε το ερωτικό κάλεσμα του χρόνου στην αιώνια πηγή της δημιουργίας, στο φωτεινό άστρο που ακτινοβολεί την απειροελάχιστη ζωή μας…
Αργύρης Καραβούλιας ©
ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ...
Στον παγωμένο αέρα που αναγγέλλει την απουσία σου αχνοφέγγουν ακόμα τα ανατρεπτικά σου αστεία, ευφυής και γεμάτος σαρκασμό για την θνητότητα, την φθαρτή φύση του κόσμου και το ερειπωμένο αύριο, στην σκηνή της ύπαρξης σατίρισες μέχρι τελικής πτώσεως το ανθρώπινο δράμα.
Όταν έχεις δώσει τόσο γέλιο και έχεις γεμίσει ατόφιο ήλιο τις νύχτες ο θάνατος δεν μπορεί να σε πάρει και πολύ στα σοβαρά, θα σε αφήσει να παριστάνεις τον νεκρό μέχρι να ηττηθεί και να βγάλει την μάσκα του…
Πνεύμα έξοχο και διεγερτικό, με μια τελευταία ατάκα στην σκηνή του κόσμου λίγο πριν την μεγάλη παράσταση…
ΓΡΆΜΜΑ ΣΤΟΝ ΆΓΙΟ ΒΑΣΊΛΗ
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
Σε χαιρετώ από μια γωνιά της μικρής Ελλάδος και ομολογώ δυσκολεύτηκα προς στιγμήν να σου γράψω αυτό το γράμμα, όχι ότι μεγάλωσα και πλέον δεν χρειάζεται να σου γράφω, αφού έτσι έχω ακούσει ότι μόνο εμείς τα παιδιά σου γράφουμε, αλλά επειδή δεν ήξερα τι να σου ζητήσω…
Νομίζω πως το να είσαι άγιος των παιδιών αυτό είναι προνόμιο όπως και να το κάνουμε, κι εγώ Άγιε μου Βασίλη να ξέρεις πως πάντα θα σου γράφω, βλέποντας τον κόσμο των μεγάλων καταλαβαίνω γιατί δυσπιστούν να σε πιστέψουν, γιατί νομίζουν πως είναι παιδική αφέλεια να πιστεύει κάποιος σε σένα…
Είναι σύνηθες για αυτούς να κλείνουν την πόρτα στο μυστήριο, στην μαγεία, σε εκείνο το άλλο που μας μεταφέρει το μυστικό φως των πραγμάτων και μας ζωντανεύει τα παραμύθια.
Και σκέφτομαι αγαπημένε άγιε πως ο θλιβερός κόσμος των μεγάλων έχει τα χάλια του γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν πλέον στα παραμύθια, στην μαγική χώρα του Αι Βασίλη, στην αγάπη των ξωτικών, στην μαγεία όλων εκείνων των ιστοριών που ενσταλάζουν στην παιδική ψυχή το πάθος για το ανείπωτο, την σημασία των κρυμμένων, το άνοιγμα της φαντασίας και το ζωντάνεμα της έμπνευσης…
Αλήθεια που πιστεύουν αυτοί; Πιστεύουν στις επιταγές κάθε είδους εξουσίας, στις ανασφάλειες τους και στα απωθημένα τους, στην ύπνωση του καταναλωτισμού και στην νάρκωση του οικονομισμού.
Άγιε μου Βασίλη πολλές φορές όταν οι μεγάλοι μου λένε πως δεν υπάρχεις και θα το καταλάβω όταν μεγαλώσω, σκέφτομαι πόσο χαζοί είναι, μάλλον αδυνατούν να πιστέψουν πως υπάρχουν αυτοί και νομίζουν το ίδιο και για τους άλλους, καθημερινά πιστεύουν πως υπάρχουν χίλιες δυο βλακείες επειδή τους το είπε η τηλεόραση, ο διευθυντής τους, ο παπάς της ενορίας τους, ο αστυνόμος της γειτονιάς τους, πιστεύουν στα πιο ανούσια και βαρετά πράγματα και κάνουν τον έξυπνο επειδή κατάλαβαν πως δεν υπάρχεις…
Και να σκεφτείς πως, όπως λένε σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις, όλα όσα βλέπουμε και γνωρίζουμε δεν είναι παρά μόνο το 1% του σύμπαντος, για το υπόλοιπο 99% δεν ξέρουμε τίποτα…
Είναι που δεν αντέχουν την άλλη ερμηνεία, δεν αντέχουν το διαφορετικό, εκείνο που έρχεται από την κρυφή πλευρά του φεγγαριού, το αλλόκοτο και το ασυνήθιστο, γιατί οι ζωές τους έγιναν προβλέψιμες, οι διαδρομές τους τυποποιημένες, οι σκέψεις τους ρηχές και ασήμαντες, όλος ο κόσμος τους μια βαρετή φαρσοκωμωδία παντομίμας κι αυτοί μαριονέτες που νομίζουν πως είναι οι πρωταγωνιστές…
Συγχώρεσε με καλέ μου φίλε (μιας και μου έχεις πει να σε θεωρώ φίλο μου) αλλά φέτος δεν θα θελα κάτι για μένα προσωπικά, να μάλλον μεγάλωσα και σε πιστεύω πλέον πολύ περισσότερο.
Πιστεύω πως μπορείς να χαϊδέψεις τις ψυχές εκατομμυρίων παιδιών που σε ζητάνε στο ψωμί τους που τους λείπει, στα φάρμακα που τους τα στερούν οι κοινωνίες των μεγάλων και πεθαίνουν με το παραμικρό, σε εκείνα τα παιδιά που η πίστη των μεγάλων τους στερεί το δικαίωμα να ζούνε.
Πιστεύω πως μπορείς να χαϊδέψεις τις ψυχές εκατομμυρίων παιδιών που σε ζητάνε στο ψωμί τους που τους λείπει, στα φάρμακα που τους τα στερούν οι κοινωνίες των μεγάλων και πεθαίνουν με το παραμικρό, σε εκείνα τα παιδιά που η πίστη των μεγάλων τους στερεί το δικαίωμα να ζούνε.
Ο Αλή είναι ένας φίλος μου που ζει στην Παλαιστίνη και κάνει παρέα με τον Ραμόν, που είναι από το Ισραήλ. Όταν είναι μαζί δεν υπάρχει ούτε Εβραίος ούτε Άραβας, ούτε Ιουδαίος ούτε Μουσουλμάνος, μόνο δυο παιδιά που παίζουν και ανακαλύπτουν τον κόσμο μαζί.
Αλλά όταν πάνε σπίτια τους και οι δύο ορκίζονται να σκοτώνουν τους εχθρούς τους, να μην αφήσουν κανένα αντίπαλο τους και ο Ραμόν γεμίζει μίσος για τους Άραβες και ο Αλή ορκίζεται να τιμωρήσει αυτό το έγκλημα που διαπράττει στον λαό του το κράτος του Ισραήλ.
Φέρε την αγάπη στις οικογένειες τους. Και δεν είναι μόνο αυτοί άγιε μου Βασίλη, και ο φίλος μου ο Μαχμούτ από το Αφγανιστάν που τον πατέρα του τον σκότωσαν οι Αμερικανοί επειδή αρνήθηκε να βοηθήσει στην διακίνηση του οπίου για να φτιάξουν ηρωίνη και να σκοτώσουν και πολλά παιδιά εδώ σε μας, πόσο θα θελα να χαρίσεις σε αυτόν και στην μαμά του εκείνη την αγάπη που μόνο ένας άγιος Βασίλης μπορεί να χαρίσει, εκείνη την αγκαλιά που ξέρω καλά την βαστάς για όλα τα παιδιά που πονάνε σε αυτόν τον κόσμο της αδικίας των μεγάλων…
Στην φίλη μου την Αμίνα από την Νιγηρία που τους γονείς της, τους σκότωσαν λευκοί άνδρες που περιπολούσαν στην περιοχή και από τότε γυρίζει στους δρόμους να βρει να φάει, στείλε της άγιε μου Βασίλη ένα ζεστό χαμόγελο και μια υπόσχεση πως θα υπάρχει και για κείνη το αύριο…
Αλλά είμαι σίγουρος άγιε μου Βασίλη πως εσύ ξέρεις τόσα παιδιά που έχουν τόσο ανάγκη την αγάπη σου και την ζεστασιά σου, την προσφορά ενός χαμόγελου και μια λέξη τρυφερότητας, έχουν τόσο ανάγκη κάτι που δεν υπάρχει για να μπορέσουν και αυτά να πιστέψουν στην ζωή…
Χρόνια Πολλά...
Αργύρης Καραβούλιας
ΑΠΕΚΔΥΌΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΧΕΙΜΏΝΑ...ΣΤΟΝ ΚΎΚΛΟ ΤΩΝ ΧΑΜΈΝΩΝ ΕΠΟΧΏΝ!
Στον αέναο κύκλο του χρόνου, που σημειωτέον ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια αδιάλειπτη υπόσχεση για το ξεπέρασμά του, σε αυτόν τον κύκλο οι εποχές ρυθμίζονται κατά τον τρόπο που οι τροπές του ήλιου συναινούν με τους ψυχικούς ανεμοδείκτες...
Το άνοιγμα των ματιών πίσω από τα πέπλα της αιωνιότητας, μέσα σε εκείνο το περίβλημα της φαντασίας και της ποίησης που γεννάει την υπόσχεση για το βίωμα του έρωτα στην ολοκληρία του, σε εκείνο το άνοιγμα έρχεται κάθε φορά η άνοιξη σαν την θεά της εφηβείας για να απαλύνει τα βήματά μας στον σκληρό διάδρομο του χρόνου.
Σε καιρούς που οι εποχές συμβάδιζαν με την καθημερινότητά μας και οι δραστηριότητες των ανθρώπων έπαιρναν τον αντίστοιχο τόνο από τον τρόπο που οι εποχές επέτρεπαν, μπορούσες να δεις τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν βάφοντας με εκείνο το βαθύ καφετί τις φλέβες της γης, ενώ στην συνέχεια και πάντα σε συμφωνία με τον εποχιακό ρυθμό να δεις την χειμωνιάτικη νάρκη της φύσης, κάτι που οι ορμόνες σου, πριν εμπλακούν με τις επιταγές των κλινικών..., το ήξεραν πολύ καλά.
Μετά από εκείνη την νάρκη που σήμερα πλέον έχει επικρατήσει σαν μηχανική απαίτηση σε κάθε επαφή, θα έσκαγε μια βραδυφλεγής βόμβα που θα εξαπέλυε την ισχύ της κοντά στην εαρινή ισημερία, βάζοντας έτσι τις αισθήσεις σε μια εκστατική δοκιμασία.
Οι εποχές γινόντουσαν ο διάκοσμος του αέναου κύκλου και ο άνθρωπος ήξερε κάθε φορά που θα ρυθμίσει το άνοιγμα των φτερών του...
Οι εποχές πλέον έχουν αντικατασταθεί από την μηχανική στρώση του χιονιού και την virtual ανθοφορία, πίσω από τα παραμορφωτικά κελεύσματα της μόδας και των ημίθεων ηρώων της....
Αν η άνοιξη υπάρχει ακόμα υπάρχει μόνο σαν υπόσχεση της αληθινής απόδρασης από τον χρόνο, υπάρχει σαν παιδική αγκαλιά ενός αμφίβιου έρωτα, η άνοιξη πυρπολεί ευτυχώς κάθε εκατοστό της επικράτειας μας με εκείνο το αμφίσημο σημάδι της εκτροπής.
Σήμερα ο άνθρωπος έτσι όπως ο δυτικός τρόπος ζωής τον έχει κουρδίσει, νιώθει την άνοιξη σαν την φευγαλέα σκιά ενός ονείρου, μπορεί και ονειροπολεί την ύπαρξή της στον βαθμό που νιώθει την απουσία της πίσω από τις βλεφαρίδες του βαθυκόκκινου σούρουπου.
Η άνοιξη μεταμορφώνει διαρκώς σε ήλιο τον πέτρινο βωμό των συναντήσεων μας με τον εαυτό, από το ημίφως των σεληνιακών προορισμών μάς εξακοντίζει στο απαύγασμα υπερκαινοφανών αστέρων, φέρνει από τα βάθη του σύμπαντος τα πράσινα μονοπάτια του μέλλοντος μέχρι που οι απολήξεις του πεπρωμένου χυθούν στους ωκεανούς του καλοκαιριού.
Αν κάποτε αφήναμε τον χειμώνα με μια αίσθηση ανακούφισης, τότε που ζούσαμε την αμφίβια μοίρα μας, ήταν επειδή πίσω από το μούδιασμα της παγωμένης μας επιθυμίας σιγόκαιγε η λάβα μιας ηφαιστειακής εκτίναξης πράσινου αίματος, νεφών έμπλεων αθάνατου νερού, και πιδάκων ηλιαχτίδων από την χώρα της καρδιάς.
Έτσι ο χειμώνας έπαιρνε την κυριολεκτική του διάσταση πίσω από νεύματα και επαφές, χρωμάτιζε την αλήθειά μας με την ανοιξιάτικη αναμονή του.
Στο τώρα που το παγωμένο αποτελεί τον καθιερωμένο τρόπο των συναλλαγών, η άνοιξη δεν μπορεί παρά να αποφορτίζει λίγο από το ψύχος που απαιτούν αυτές οι συναλλαγές, τόσο όσο μπορεί να διαρκεί το πέταγμα μιας πεταλούδας στην άκρη της λίμνης του χρόνου...
Στους υπόλοιπους, δηλαδή σε όλους όσους ακούνε ακόμα τους παλμούς της παιδικής θεότητας, η άνοιξη είναι ο βυθός αυτής της λίμνης...
Αργύρης Καραβούλιας